Column Sterre van Leer: Over de rand

Kribbig en kortaf als de kinderen te wild, opvliegen als de muziek te hard, bezorgde frons in de spiegeling van de winkelruit. Nachten dat geen oog meer dicht. Blijven glimlachen. Achteraf zie je de dingen altijd heel goed aankomen. De dag dat het niet meer ging.

Uit de bocht geslingerd. Te licht bevonden. Van de wagen gevallen. Verbaasd: ik had altijd gedacht dat het mij nooit zou gebeuren – wat een vreemd soort eenzame overmoed, te denken dat alleen anderen omvallen. Dat wonderlijke idee dat dit mij nooit zou overkomen, waar baseerde ik dat eigenlijk op? Al die andere knelpunten in het leven fluitend dan wel piepend doorstaan, steeds weer opgeveerd als een lachend duikelpoppetje. En dan nu deze parachute van vermoeidheid en zelfkritiek die over me heen viel – was ik dan toch minder sterk dan ik mezelf had wijsgemaakt?

‘Geruststellend dat jij dus toch een mens van vlees en bloed bent,’ schrijft mijn lieve collega D. en ik schiet in de lach tussen de tranen door (o ja, labiel als een natte lappenpop, dat vergat ik nog bij de symptomen).
Dan maar brood halen en een eind fietsen tegen de wind. Ik fiets zonder plan of richting naar de kop van de havendijk en ga zitten in het gras. De schepping gooit zonnestralen, het water licht groen op. Ergens diep daaronder zwemmen de bruinvissen. Een man op een scootmobiel komt ook even kijken. Twee dames in windjacks, witte haren in de wind.
Ergens ook: het begin van het gevoel verwant te zijn met anderen die naast de wagen liggen. Die het tempo niet meer konden of wilden bijbenen. De kwetsbaren, de langzamen.
Hallo, anderen. We zijn toch hetzelfde.

Wat ik ontdekte door over de rand te vallen: dat zoveel mensen hier al eerder zijn geweest. Mensen van wie ik dat niet wist. Verhalen die ik pas hoorde toen ik stopte met hollen. Zorgen over ouders, zorgen om een kind. Verhalen van mensen die ik nog niet kende. Hoe je er een neus voor krijgt; zoals je, pas bevallen, ineens overal baby’s ziet.
Dat we met zoveel zijn – en zoveel zachter dan we ons voordoen.
Dat er troost schuilt in wat niet meer heel is. Dat de bloesem toch weer aan de takken komt.
En dat moeheid een boodschap heeft. Die je pas hoort als je gaat liggen.

Liggend rusten is dé manier om weer reserves op te bouwen, ontdekte GZ-psycholoog Annemarieke Fleming. Samen met haar maakten we de online training Minder moe, meer energie.