Misschien merkte je dat ik naar jullie keek, vandaag bij het strandje. Naar je zusjes met hun onbezorgde lijfjes. Naar jou, als je jezelf even vergeet. Hoe eigen jullie zijn – en hoe vrij, zoals je daar hurkt bij het water en over de stenen klautert met je emmer vol krabbetjes. Zo helemaal midden in je lijf. Ik kijk, en ik hoop dat het jullie lukt om dit gevoel te bewaren, ook als je groter wordt.
Bevrijd jezelf van oude pijn
- Ontdek hoe oude ervaringen nu nog meespelen in je keuzes en gedrag
- Verwerk je mentale pijn met bewezen effectieve technieken
- Ervaar meer innerlijke rust, zelfvertrouwen en vrijheid
69,-
Er zijn dingen die ik je vertel, over groter worden. Er zijn ook dingen die ik je niet vertel. Dingen waar ik zelf de woorden nog voor moet vinden.
Hoe moeilijk het wordt om lief te blijven voor je lichaam. Hoe makkelijk het is om het te gaan bekijken als een los en lelijk ding, met die snibbige stem in je hoofd. Hoe diep de schaamte. Hoe makkelijk het wordt om dingen te doen die je niet echt wilt, om maar in de smaak te vallen. Dingen die je wegstopt en niet wilt voelen – tot ze je komen halen. Hoelang het misschien nog duurt om de weg terug te vinden naar dat onbezorgde lijf.
Ik gun jullie iemand met wie het vrijen net zo leuk is als krabben vangen. Dat is raar hè, voor een moeder, om al aan zulke dingen te denken. Maar ik zie het donkere vachtje op de rug van je zus en denk: iemand moet dat heel prachtig vinden, en ontroerend om het te strelen. Anders mag het niet. Ik had geluk met mijn eerste liefde. Daarna duurde het nota bene tot je grote broer allang geboren was voor ik die schaamteloze vrijheid terugvond. Jammer voor de ego’s van de tussenmannen, maar zo is het wel.
Dit is de laatste keer dat ik deze column schrijf. Het is tijd voor nieuwe dingen – dat voel ik aan alles. Maar het was een cadeau om hier te werken, met dit schrijfplekje als bonus. Het was een cadeau om op te mogen komen voor dingen die ik belangrijk vind. Acceptatie van het andere. Mildheid. Oprechte nieuwsgierigheid. Bevrijding.
Deze laatste keer schrijf ik aan jou.
Zag je die vrouw met wie ik vandaag praatte aan het strandje? Dat is Agaath. Ze is 72. Ze zwemt daar elke dag, het hele jaar. Ze zwemt omdat ze heeft gemerkt dat het helpt tegen alles. Als ze wordt lastiggevallen door vervelende mannen zegt ze iets heel slims – dat leer ik je later nog. Ik hoop dat je net zo wordt als zij.
En ik ook.
