Column Roos Schlikker: WC-huiler

Mijn man staat tegenover mij en doet wat hij altijd doet als ik verander van een oer-Hollandse in een Zuid-Europese furie: hij zegt niets. Waardoor ik nog veel bozer word. En opnieuw begin te roepen dat het belachelijk is dat hij onze auto op deze plaats heeft geparkeerd, er staat een enorm bord met Invalidenplek erop (‘En zijn wij invalide? Nee? Nou dan!’), volgens de mompelende echtgenoot stond dat er gisterenavond nog niet, ik blèr DAT DE KABOUTERTJES DAT ER DAN WEL MET HUN KABOUTERHANDJES NEERGEZET ZULLEN HEBBEN TRILLEND VAN DE INSPANNING ONDER HUN KABOUTERMUTSJES (enig gevoel voor drama is mij niet vreemd) en intussen is onze auto nog steeds weggesleept.

Je hoeft geen Einstein te zijn om te concluderen dat François ietwat anders met zijn emoties omgaat dan ik. We blokkeren op verschillende momenten. De zogenaamde extraverte emoties (blijdschap, woede) liggen bij mij dicht onder de oppervlakte. Ik voel geen enkele aarzeling ze te uiten en doe dat veelvuldig en luidruchtig. François is eerder een stille genieter en zwijgende boze.

Over de meer introverte gevoelens (angst, verdriet) kan hij echter eindeloos praten, terwijl ik dan juist bevries. Toen we net verkering hadden, keken we eens naar een zielige film. Grienend zat hij naast me op de bank, ik wist niet wat ik meemaakte. Zelf ben ik een stiekeme wc-huiler. Ik ben zo bang een ander een ongemakkelijk gevoel te bezorgen dat ik, wanneer mijn keel dichtschroeft, onmiddellijk een toilet binnen vlieg om daar in recordtempo zoveel mogelijk tranen te plengen zodat ik me met een weliswaar bevlekte maar opgewekte snuit weer onder de mensen kan begeven.

Terwijl ik een taxi neem naar het desolate terrein waar onze auto naartoe is gebracht, realiseer ik me dat François me nooit heeft aangesproken op mijn toiletgejank. Ook heeft hij altijd stilzwijgend geaccepteerd dat ik mijn angsten het liefst voor mezelf houd, dat ik eindeloos zwijg als ik me zorgen maak en dat ik het makkelijker vind over deze emoties te schrijven dan te praten. Waardoor hij geregeld uit een tijdschrift of krant heeft moeten vernemen hoe het daadwerkelijk met zijn vrouw gaat. Hij accepteert het. Net als dat hij me nog nooit de hersens heeft willen inslaan als ik tegen hem sta te kijven over kabouters, wat op zijn zachtst gezegd vrij onsympathiek van me is. Ach en die taxi, die heeft híj net besteld. En misschien had ’ie dat bord gewoon simpelweg niet gezien, is dat nou zo erg?

Nee, dat is het niet. En ik weet dat dat te waarderen valt aan iets te extraverte relschoppers zoals ik: we zijn onze woede meteen kwijt. Dus concludeer ik: mijn man is dan wel een lul, maar hij is ook míjn lul. Dat zal ik hem straks zeker toeroepen. Want het ruimhartig en vooral luidruchtig goedmaken? Dat kan ik uitstekend.