Column Roos Schlikker: Ploeteraar

‘Heb je enig idee wat je nu anders doet?’

Met een dierbare vriendin loop ik over een Noord-Hollandse dijk. Een gure wind inclusief motregen slaat ons in het gezicht. Toch zoeken we geen plek om te schuilen. Het is juist lekker, even beuken tegen de elementen, iets anders voelen dan dat wat ons hoofd en hart beroert.

Ze heeft een rottijd achter de rug. Mantelzorgen, de kinderen en een meer dan voltijdbaan kregen haar eronder. Ze belandde met hartklachten bij de dokter. Zij, een van de sterkste doordouwers die ik ken.

Ze is de enige niet. Opvallend veel vriendinnen van me vielen de afgelopen jaren om. Het waren juist degenen van wie je het niet zou verwachten. Sterker, we vonden elkaar, denk ik, in wederzijdse bewondering.

Voor ons doorzettingsvermogen, de zin om hard te ploeteren, de levenslust ook. Wij waren geen zeurpopjes. Wij werkten, droegen het gezin en deden in de kroeg het licht uit. Hoppa.

Totdat bij ons een voor een het licht zelf uitging. Bij mij gebeurde dat ruim twee jaar geleden. Ik stortte plotseling strontduizelig neer, kon slechts liggen en had het gevoel dat ik me ergens aan moest vasthouden omdat ik anders van de aarde af zou lazeren.

In de ergste periode gebeurde dit me twintig keer per maand. Vestibulaire migraine bleek de ziekte te heten. Niemand weet hoe ik eraan kwam, vermoedelijk wordt het mede veroorzaakt door een schommeling in hormonen. Ik werd aan de pil gezet, en sindsdien gaat het goed.

Daarnaast ben ik meer pas op de plaats gaan maken en iets zegt me dat ook dat me gezond houdt. Van een chiropractor, gespecialiseerd in overprikkelde breinen, moest ik een timer zetten die elke tien minuten afging.

Klonk het belletje, dan diende ik in te checken bij mezelf. Hoe voelde ik me? Ontspannen? Gejaagd? Was er ruimte voor even rustig ademen? De eerste tijd werd ik gek van dat belletje. Dat navelstaren, daar had ik toch geen tijd voor?

Inmiddels zit navelstaren in mijn systeem. Ik heb geen alarm meer nodig, een paar keer per dag focus ik me als vanzelf op mijn binnenste. Hoe ben ik eraan toe? Ik heb geleerd dat dit geen aanstellerij is, maar eerder moedig. Want almaar doorrennen kan ook vluchten betekenen.

Juist in deze periode waarin mijn vader chemo krijgt, is het belangrijk om niet te hollen, maar stil te staan. Laatst ging ik voor een check-up naar de chiropractor. Ik moest zoals altijd talloze neurologische testjes doen. Ik slaagde met vlag en wimpel.

‘Er is iets in mijn systeem gaan zitten wat er niet meer uitgaat,’ schreeuw ik tegen mijn vriendin terwijl de wind om ons heen loeit. ‘Ik voel me zo’n slappeling dat ik alles heb moeten stilzetten,’ zegt ze.

Ik schud mijn hoofd. Nee, ze is geen slappeling omdat ze het niet volhield. Ze is moedig dat ze het toegeeft. Net als ik. We staan buiten in de storm en kijken hem recht aan. Wij schuilen niet.