Column Roos Schlikker: Mooi weer spelen

Na anderhalf uur zingen is het janken geblazen. Ik kijk er niet van op, maar trek Jelmer tegen me aan. Zijn lijf leunt log tegen mijn schouder, zijn snot belandt op mijn bloesje terwijl ik zijn haartjes aai. ‘’t Is goed, hoor, jochie.’

Sinds anderhalf jaar werk ik als vrijwilliger bij een theatergroep voor mensen met een verstandelijke beperking. Ik kwam er terecht in een periode dat het niet goed met me ging.

Een medicijn tegen migraine bleek als potentiële bijwerking depressieve gevoelens te hebben, iets wat ik toen nog niet wist. Ik voelde mezelf alleen steeds zwaarder worden.

Een zwaardere loop, een zwaarder hoofd, een zwaarder gemoed. Nachtenlang lag ik wakker van het wereldleed, een eenzame gymp in een regenplas gaf me een brok in mijn keel, elke ochtend schrok ik om vijf uur wakker van de razende paniek in mijn lijf. Maar zodra ik aan het ontbijt zat, glimlachte ik.

‘Zo jongens, lekker boterhammetje eten, drukke dag op school? Nou huppakee, maak er wat moois van, dag schatten!’ De rest van de dag schreef ik, vergaderde ik, sportte ik. Glimlachend. Met mij is niets aan de hand. Alles gaat top.

Tot het top roepen op was en ik het liefst opgekruld in bed bleef liggen. Juist toen besloot ik me aan te melden bij een vrijwilligersorganisatie. Ik wilde iets doen voor een ander, wie weet zou dat me vrolijk stemmen.

En dat deed het. Ik zal niet zeggen dat Jelmer en zijn kornuiten me uit de depressie hielpen (dat deden pillen, praten en stoppen met migrainemedicatie) maar ze leerden me een geweldige les.

Want deze lieverds hebben geen filter. Ze spelen geen mooi weer, houden niets op, alles wat ze vertellen is op dat moment zuiver en waar. Dus de bulderlach van Elly omdat ze net een scheet heeft gelaten, galmt hartelijk door de ruimte. Als Job boos is, marcheert hij de gang op en buldert: ‘Ik ben boos!’ Daar is geen woord Spaans aan.

En Jelmer die er zo van houdt om liedjes van Nick en Simon te zingen, wordt het telkens opnieuw tijdens ‘Leef de dag’ even te veel. ‘Leef de dag, voel je vrij. Want als we samen zijn, lijkt het net alsof de wereld om ons draait’ murmelt hij mee.

Tranen rollen over zijn wangen, ik knuffel hem, vraag of hij verdrietig is. ‘Ja, even wel,’ zegt-ie. Om twee minuten later weer in schateren uit te barsten als Elly met toeterend geluid nog een scheet laat.

Op deze middagen worden emoties niet verstopt. Mijn vrienden van de theaterclub tonen alles. En doordat zij het doen, leerde ik hoe idioot het is mezelf almaar te verhullen. Letterlijk vertaald betekent depressie onderdrukken. Je duwt ze naar beneden, de gevoelens die zo graag aan de oppervlakte komen.

Inmiddels ben ik depressievrij, maar ook vrijer in mijn hoofd. Door Jelmer en zijn vrienden.
Toen ik hen leerde kennen, deed ik dat omdat ik iets wilde doen voor een ander. Maar uiteindelijk deed ik het helemaal voor mezelf.