Column Jean-Pierre van de Ven: Ideaalbeeld

Omdat ze vandaag alleen een bikini draagt (het is veertig graden in de schaduw) heeft ze geen shirt om de tranen en uitgelopen mascara mee te deppen. Ze wrijft het weg met beide handen.

‘Ik voel me zo alleen,’ zegt ze.
‘Terwijl je in een villa zit met negentien anderen,’ zeg ik.

‘Ja, maar niemand is in mij geïnteresseerd. De gesprekjes blijven oppervlakkig. “Hallo Melissa, heb je lekker geslapen?” “Melissa, kijk niet zo chagrijnig, de zon schijnt toch?” Er is geen diepgang.’

Het format van het programma waaraan Melissa meedoet is simpel: zoek je perfecte match in de groep prachtige jongens en meisjes die de villa met elkaar delen.

Maar hoe simpel het ook klinkt, ze is de niet enige die er moeite mee heeft. Want waar moet je op letten? Match je op uiterlijk of op karakter? Welke eigenschappen bepalen of je een stel kunt zijn? Niemand die het weet.

‘Iedereen vindt het lastig, hoor,’ zeg ik. Ik spreek alle kandidaten, omdat ik hun psychologische begeleider ben voor de duur van de opnamen.

‘Ja, maar zij zijn mooi. Al die meiden zijn zo slank. En ik…’ Melissa kijkt omlaag, naar de gezonde buik van een zesentwintigjarige vrouw. Dan pakt ze een kussen van de bank en propt het ding voor haar lichaam, gevouwen armen eroverheen. ‘Ik ben een vette zeug.’

En ineens dringt het tot me door. Wat ik in dit gesprek zie, is het mechanisme waar zo veel jongvolwassenen in deze socialmediatijd mee worstelen. Je moet in de smaak vallen: hoe meer likes je scoort, hoe beter mens je bent.

Je moet eruitzien en je gedragen als een ideaal mens: superdun, gespierd, blij, geïnspireerd. En tot slot: als je niet kunt meekomen, ligt dat aan jou. Als anderen je afkeuren is dat niet hun probleem, maar jouw afgang.

Even overweeg ik te zeggen dat Melissa prachtig is, een volkomen normaal mens, geen grammetje teveel. Dat is de waarheid. Maar hoe zal die bij haar binnenkomen? Hooguit als de troost van een vader die het goed bedoelt, maar er niets van begrijpt.

‘Wat ga je doen?’ zeg ik dan maar liever. ‘Ga je zitten wachten tot iemand een gesprek met diepgang met je aangaat? Tot iemand je komt opzoeken?’

‘Nee, ik moet het zelf doen,’ zegt Melissa braaf. Ze staat op. ‘Ik ben een zeurkous, sorry hoor.’
‘Je bent een vette zeug en een vreselijke zeurkous,’ knik ik begrijpend.

Ik sta ook op en kijk haar aan. ‘Wie zou nou het beste matchen met zo’n vervelend mens als jij? Ik denk dat je de allerstomste jongen moet uitzoeken om mee aan te pappen.’

‘O, dan weet ik wel wie,’ zegt Melissa. Ze kan alweer een beetje glimlachen. Maar het gaat nog niet van harte.