Maaike heeft mijn hulp gezocht omdat ze twijfelt: blijft ze bij haar partner of gaat ze scheiden? We lopen door de duinen. Het kost me moeite haar bij te houden. Het lijkt alsof ze weg probeert te komen van haar eigen woorden.
‘Ik heb ook zelf altijd gezegd dat dit voor mij de grens is. Seks met een ander.’ Ze praat stellig, duidelijk. ‘Maar nu is het anders.’ Haar stem klinkt zachter. ‘Ik bedoel, onze relatie is veranderd. Ons leven is anders.’ Ze snuift, schopt tegen een steentje. ‘Ik ben anders.’
‘Stop eens.’ Ik ga tegenover haar gaan staan en houd mijn handen vlak voor haar, mijn vingers gespreid. Het lijkt alsof ze me het liefst opzij zou willen duwen en zou willen doorbenen. We staan wat onhandig schuin op een duinheuveltje. ‘Leg jouw handen eens op de mijne en duw zo hard als je kan.’
Ze kijkt alsof ze daar echt helemaal geen tijd voor heeft, maar dan – waarschijnlijk uit beleefdheid – legt ze haar handen op die van mij en duwt. ‘Kom op, harder!’ roep ik.
Ze geeft meer kracht, bijt op haar onderlip. Haar vingers verstrengelen zich in die van mij en we staan daar op dat duinheuveltje als een soort worstelaars van middelbare leeftijd.
Met mijn hele gewicht geef ik tegendruk. Als ik zie dat ze bijna niet meer kan, stop ik en laat voorzichtig los. Ze laat zich vallen in het zachte zand. Ik ga naast haar zitten.
‘Is dit niet wat je ook mentaal doet? Vechten, worstelen met je gedachten?’
‘Ja,’ ze zucht. ‘Wat erg. Dat doe ik eigenlijk altijd.’ Ze schudt haar hoofd.
‘Je kunt je hier niet uitdenken. Niet met dit probleem. Niet met je huwelijk. Het antwoord op jouw vraag zit niet in je hoofd en er is geen shortcut. De eerste stap is de bereidheid om de pijn te herkennen, erkennen, accepteren. En die ook echt te gaan voelen, te doorvoelen. Dat moet eerst. Jouw hoofd leidt je af. Je kunt geen beslissing nemen als je niet bij je hart kunt komen.’
Ik sta op en trek haar ook omhoog. Ze klopt het zand van haar kleren. ‘En je maakt contact met je hart door echt te voelen, niet door te denken.’
Er vliegt een meeuw over die iets naar beneden duikt en schreeuwend achter de duinen verdwijnt. ‘Heb je al geschreeuwd?’ Ik glimlach voorzichtig naar haar.
Even schudt ze lichtjes haar hoofd, bijna onmerkbaar. ‘Fuck it.’ Dan buigt ze haar knieën, knijpt haar ogen dicht en ze schreeuwt. Het geluid komt uit haar tenen. Ze schreeuwt zoals ik nog nooit iemand heb horen schreeuwen. De aderen in haar nek zwellen op, haar handen verkrampen als klauwen. En haar pijn echoot over de duinen.
Iris Droste is gecertificeerd coach, je vindt haar op Coachfinder, het coachingsplatform van Psychologie Magazine. Plan je een vrijblijvend kennismakingsgesprek in met een coach? Dan maak je nu kans op een gratis coachtraject.
