Column Bregje Hofstede: Rouw

Ze was gezond, oersterk, en binnen een etmaal verdwenen. De schok was enorm en omdat het aan de andere kant van de wereld gebeurde, kon ik niet eens naar een ceremonie. Om toch iets te doen, maakte ik dat album, met bijdragen van andere vrienden.

Een van de jongens die er ook foto’s en een tekstje voor had aangeleverd, en dus recht had op een exemplaar, bleef maar uitstellen om het boek bij me te komen ophalen. Hij woonde vlak bij mij in de buurt, maar toch kwam het er telkens niet van. In plaats daarvan bleef het boek, met de rouwkaart, staan op de plank voor ‘dingen waar ik nog iets mee moet’. Om de zoveel tijd probeer ik die plank leeg te maken. Dat lukt nooit. Andermans verdriet blijft er maar staan.

Ik vroeg me af waarom die vriend het album niet wilde hebben. Was hij huiverig om de rouw in huis te halen? Zou het hem helpen als hij het in zijn woonkamer had staan of juist niet? Mensen zeggen vaak dat je pijn niet moet wegstoppen. Dat je het ‘moet aangaan’. Ik was ook altijd van die school. Maar ik begrijp beter waarom mensen rouw uit de weg gaan sinds mijn zusje haar jongste dochter de naam meegaf van mijn overleden vriendin. Gewoon, omdat zij en haar man dat een mooie naam vinden.
Het geboortebericht, dat per WhatsApp binnen kwam, benam me de adem. Ook in de weken daarna bleef ik een schok voelen telkens wanneer het nieuwe meisje bij haar naam werd genoemd. Zo mag ze niet heten, dacht ik steeds. Die naam is al vergeven, die naam is weg. Ik wilde de postnatale euforie niet verstoren, maar ik vermeed stilletjes om het kindje bij haar naam te noemen. ‘Prinsesje’, zei ik, of ‘meisje’. Natuurlijk kon ik dat niet haar leven lang volhouden. Uiteindelijk moest het toch een keer.

Nu ik haar naam uitspreek, merk ik dat het gewicht ervan elke keer minder groot wordt. ‘Het slijt’, heet dat dan. Dat is een opluchting en tegelijk stemt het me droevig, omdat ik weet dat niet alleen het verdriet, maar ook de herinnering haar scherpte verliest. Het meisje, dat in een enorm tempo groeit, benadrukt hoe lang de vrouw al is verdwenen. De ene groeit, de ander krimpt, zo lijkt het.

Deze week probeerde ik opnieuw de ‘hier moet ik nog iets mee’-plank leeg te maken en stond ik voor de zoveelste keer met het rouwalbum in mijn handen. In plaats van het terug te zetten, ging ik ermee op de bank zitten en nam het door. Een stoot verdriet tegen het vergeten en dan een glas wijn tegen het onthouden.