Blog: Dit is snakken naar een rouwband zodat mijn hoofd stil is

Tegen beter weten in kijk ik over mijn schouder, omdat ik verwacht dat ze aan zal komen lopen. Eén kruk in de lucht zwaaiend, haar gezicht op standje ondeugend, onderwijl roepend: ‘Waar is mijn bier?’. Maar hoe ik ook zoek met mijn ogen in de menigte, ik kan haar niet meer vinden…

Het is de eerste verjaardag van Eef zonder Eef en die vieren we met al haar dierbaren in de kroeg. De bluesband van de uitvaart treed op, we drinken, dansen en herdenken. En ik? Ik huil. Onafgebroken. Waar het verlies heel vaak ontastbaar en ongrijpbaar voor me is omdat mijn hoofd het in de hoek zet, is het dat vandaag niet. Gedragen door de muziek en Eefs mensen om me heen lijken alle gedachten uit mijn hoofd prompt te zakken naar het gevoel van gemis en verlies in mijn lijf.

Want ondanks dat mijn hoofd redenen blijft verzinnen om mijn hart te overschreeuwen, zijn er ook momenten waarop ik het verlies wél tot in het diepst van mijn vezels voel. Of ja. Er meer door overspoeld wordt en mijn hoofd er niets meer over te zeggen heeft. Als een soort druppel die de volle emotie-emmer doet overlopen. Mijn druppels? Muziek. Verkering. En herinneringen.

Zo barst ik in tranen uit op een festival, als het plekje voor mij op de drukke mainstage leeg blijft, waardoor het lijkt alsof Eef even plassen is en zo zal terugkomen. Schiet ik vol in Valencia, als we vrolijk toosten op de dertigste verjaardag van een vriendinnetje en ik me realiseer dat ik nooit meer een verjaardag met Eef zal vieren. Huil ik onbedaarlijk hard op weer een festival, waar ik een meisje in een rolstoel (met hetzelfde spitse snoetje en dito grote bril als Eef) zie opspringen om op één been te dansen op de climax in de muziek. Vlucht ik op een bruiloft naar de wc om een potje te huilen, omdat de liefde en het geluk me doen terugdenken aan die bijzondere bruiloft van Erik en Eef. En huil ik in bijna ieder restaurant waar ik met verkering zit te eten, door de herinneringen die we samen ophalen. Juist de momenten waarop mijn hoofd het het allerminst wil (lees: in het openbaar), is mijn hart soms het sterkst.

Maar als het gevoel van verlies me ongenadig opslokt – vaak in het openbaar dus, de plek waar ik het juist niet wil – gaat mijn hoofd er weer wat van vinden. Ik voel me bezwaard, ben bang dat ik iemand tot last ben of worst case… dat mensen er iets van vinden (ieuw). Een collega herkent dit, na het overlijden van zijn broer had hij behoefte aan een ‘rouwband’ net als vroeger, zodat ‘de buitenwereld’ kon zien dat je in rouw was. Zou dat mijn strijd tussen hoofd en hart wat verlichten?

Juist in deze tijd, waarin mijn hoofd en hart zo strijden tegen elkaar, waarin ik snoeihard tegen mijn perfectionistische aard aanloop en ik soms zo zoek naar acceptatie, is het verlies van de wijsheden van Eef het allergrootst. Ik zou dolgraag weer bij die blonde boeddhist onder een dekentje op de bank kruipen om mijn grootste angsten en twijfels op tafel te kieperen. Om haar mijn hand te voelen pakken. Om haar te zien luisteren, zonder oordeel. Om van haar te horen dat alles oké is, wat er ook is. De liefde die ze gaf, dat vertrouwen, die veiligheid, zonder dat voel ik me soms echt verloren.

Het gezegde is echter niet voor niets: You win some, you lose some. Dus zoek ik in deze donkere tijden van verlies naar een klein lichtpuntje om aan vast te klampen. Want dat geeft vertrouwen. Deze lichtpuntjes beschrijf ik in de blog van volgende week: Dit zijn mijn inzichten over rouw die ik heb opgeslurpt.

Einde bericht.