Vraag 1: Wat is het ergste wat u uzelf heeft aangedaan?
‘Op mijn 14de begon ik met diëten. Mijn ouders waren obsessief bezig met gezondheid, voedsel en calorieën. Ze waren een wandelende advertentie voor het perfecte stel: lang, slank, gebruind. Ik was een plompe tiener. Dus ik sloeg aan het lijnen en verloor vijftien tot twintig kilo. Bij 1,75 meter woog ik nog 49 kilo. Later kon ik juist niet meer stoppen met eten, en zette ik mezelf aan tot overgeven. Dat ging jaren zo door. Het was een verschrikkelijk, duister geheim dat ik elke keer na het eten naar de badkamer ging om te spugen. Mijn ouders merkten het niet, ze vonden het juist geweldig dat ik zo dun was – in de jaren zeventig was dun de mode en uiterlijke verschijning was heel belangrijk voor hen. Maar ik heb ze vergeven, ze zijn verder goede ouders geweest. Twintig jaar heb ik geworsteld met anorexia en boulimia. Mijn man ontdekte het toen hij me betrapte in de badkamer. Hij heeft me uiteindelijk geholpen te stoppen met overgeven. Dankzij Nicholas heb ik mezelf uiteindelijk kunnen accepteren zoals ik ben, maar dat heeft jaren gekost. Zo heb ik nog heel lang geen kleding met korte mouwen gedragen, omdat ik mijn armen te dik vond.
