Aandacht

Het brein kan niet alles tegelijk

Op het Amsterdamse Kadijksplein rijden pardoes twee fietsers tegen elkaar op. Het is een raar gezicht. Net of ze elkaar niet zagen aankomen. Vier benen en twee armen worstelen zich tussen wielen en fietssturen uit. Twee armen doen niet mee: die houden twee mobiele telefoons tegen twee oren. Twee gesprekken worden voortgezet.

We gaan steeds efficiënter met onze tijd om. Denken we. We telefoneren en sms’en op de fiets, lezen de krant terwijl we met onze oren het journaal proberen te volgen, lezen e-mails terwijl we zitten te telefoneren. Met nieuwe techniek als umts kunnen we zelfs websurfen in de auto en video-vergaderen vanuit de speeltuin. De mogelijkheden zijn onbeperkt. Technisch gesproken tenminste. Het probleem is dat de hersenen niet meewerken. Daarom zijn we een gevaar op de weg en vallen de kinderen uit de glijbaan zonder dat pappie iets merkt.

Sleutels tussen de jampotten

Hoe rekbaar is onze aandacht? Steven Yantis, hoogleraar neurobiologie aan de Johns Hopkins universiteit, overspoelde volwassen proefpersonen tussen 19 en 35 jaar vorig jaar in zijn laboratorium met een stortvloed aan cijfers. Ze zagen cijfers op een computerscherm en hoorden andere cijfers, die door drie verschillende stemmen werden voorgelezen