3 therapeuten over hun familieperikelen (en hoe ze daarmee omgaan)

‘Wij zijn beter in praten over gevoel dan in voelen’

Bram Bakker, trainer, coach en ex-psychiater: ‘Een van de redenen dat ik niet meer werkzaam ben als psychiater, is omdat ik niet meer geloof in analytisch praten over gevoel, zoals bij cognitieve gedragstherapie het geval is. Het is juist belangrijk om gevoel te doorleven.

Liever wilde ik dus voeltherapie geven, zoals ademwerk, familieopstellingen en hardlooptherapie. Alle emoties die daarmee opgewekt worden, mogen er zijn en verdienen aandacht. Ze uiten is op zichzelf al therapeutisch.

Mijn vader heeft laatst op mijn aandringen voor het eerst in zijn leven verteld over wat hem in de oorlog is overkomen. Het was een enorme drempel voor hem om dat te doen: hij was doodsbang voor die weggestopte gevoelens. Maar naderhand was hij zo opgelucht. Het is een kroon op onze relatie. Onze woordeloze band is versterkt.’

‘Ik heb nu wél aandacht voor innerlijke turbulentie’

Eline Snel, mindfulnesstrainer voor kinderen, opleider en schrijver: ‘Mijn ouders zijn in totaal vier keer van elkaar gescheiden. Ze hadden daarbij geen enkele aandacht voor wat dat gevoelsmatig met mij deed, voor wat er in mij omging.

Maar om te kunnen liefhebben, moet je innerlijk thuis zijn, leerde ik binnen de mindfulness. Je moet met je aandacht bij jezelf en de ander kunnen zijn. Als kind, of beter gezegd als mens, hebben we een diepe behoefte om gezien, gehoord en gevoeld te worden. Die onverdeelde aandacht is onderdeel van mijn mindfulnesstraining voor kinderen en geef ik ook aan mijn eigen kinderen.

Niet altijd, maar wel op momenten en zeker als ze lastige gevoelens ervaren of als hun “piekerfabriekjes” op volle toeren werken. Die warme aanvaarding van imperfectie staat aan de wieg van (zelf)vertrouwen en verbondenheid.’

‘Wij streven naar een rijke gemeenschap van mensen om ons heen’

Roxane Warring, transcultureel systeemtherapeut, psycholoog en trainer: ‘Vanuit Nederlandse individualistische waarden proberen mensen veel zelf op te lossen. Als (transcultureel) systeemtherapeut ga ik op zoek naar krachtbronnen en steunfiguren voor mijn cliënten en probeer ik verder te kijken dan alleen bloedverwanten.

Zelf ben ik gezegend met een rijke gemeenschap van mensen uit verschillende contexten, die ik zie als familie. Die bestaat uit mijn gezin, de familie van mijn Surinaamse vader en Nederlands-Duitse moeder, mijn schoonfamilie, maar ook mijn gastouders die mij sinds mijn babytijd opnamen, het gezin van mijn beste vriendin en mijn vrienden. Wij steunen elkaar en voelen ons deels verantwoordelijk voor elkaars kinderen.

Ook in mijn werk nodig ik mensen uit hun netwerk uit te breiden, of echt op hun bestaande netwerk te durven bouwen. Zorgzame betrekkingen: dat gun ik iedereen.’