Na een pittig meningsverschil met mijn vrouw zegt zij nooit ‘sorry’, of ‘zo heb ik het niet bedoeld’. Ze doet altijd alsof het aan mij ligt, het zijn míjn fouten. Zelf heb ik geen moeite om schuld te bekennen, ik weet dat ik tekortkomingen heb, maar dat heb ik door de loop der jaren wel afgeleerd vanwege die starre houding. Ik kan die onverzettelijke houding van mijn vrouw niet begrijpen.
Je wil graag het gedrag van je vrouw in een ruzie begrijpen. Bedenk allereerst dat elk conflict een kans is om te groeien en te leren. In een conflict moeten jullie alle twee gehoord worden. En willen jullie van elkaar weten welke gevoelens en behoeften er leven. Dat jullie de intentie hebben om je te openen voor de ander en voor jezelf.
Begin daarom bij jezelf. Waarom wil je dat zij ‘schuld bekent’. Wat levert je dat op? Misschien wil je meer wederkerigheid? Of erkenning voor je bereidwilligheid om je eigen aandeel te zien? En zou het helpen als je vrouw vertelt wat haar aandeel is? Is dat het? Neem echt de tijd om dit bij jezelf te ontdekken.
Gedrag wordt gedreven door onze universele behoeften, zoals bijvoorbeeld acceptatie, gezien worden, vertrouwen of beschutting. (Kijk voor meer voorbeelden op mijn site) Wat denk je? Welke behoefte of waarde speelt er bij je vrouw wanneer zij ‘onverzettelijk’ is? Wellicht is ze bang dat ze iets verliest, bijvoorbeeld haar zelfvertrouwen? Haar eigenwaarde? Haar gezicht? Je zou oprecht en empathisch hiernaar kunnen informeren. Ook kun je aan haar vragen of zij het moeilijk vindt om over zichzelf te praten in het conflict. Als ze dat beaamt, wat maakt het moeilijk voor haar? Je gaat dan actief met haar op zoek naar welke behoeften er voor haar spelen. Wanneer haar behoeften gehoord worden ontstaat er ruimte en verbinding.
Wat kan helpen is een vorm te hanteren waarmee jullie beiden gehoord worden. Zoek eerst een goed moment en prettige plek. Stel dan elkaar de volgende vragen:
Zorg dat je elkaar even veel tijd en aandacht geeft, bijvoorbeeld door een kookwekker te zetten. Vat de antwoorden van de ander niet direct persoonlijk op, je gedrag is namelijk niet de oorzaak van de gevoelens van de ander maar de trigger. Bedank voor de eerlijkheid van de ander, het is immers een uiting van gevoelens en behoeften. Het doel van geweldloze communicatie is meer verbinding door begrip en openheid en niet ons gelijk willen halen.
