Ik heb de laatste jaren al heel wat vriendschappen opgezegd omdat er iets gebeurde dat ik niet kon accepteren. Ik sta altijd voor iedereen klaar, maar ik krijg behoorlijk vaak stank voor dank – dan ben ik teleurgesteld en word ik boos. Maar ik ben gaan twijfelen, want raak ik mijn vrienden misschien te snel kwijt? Moet ik meer vergeven? Eenzaam ben ik niet, want ik heb genoeg vrienden over.
Het hoort inderdaad bij een goede vriendschap dat je elkaar iets kunt vergeven. Je komt elkaar nader door eerlijk te zijn over je fouten en kleinzieligheden.
Het zou kunnen dat u ‘aardig zijn’ vanzelf vertaalt in ‘iets doen of geven’ en u zich daarom vaak uitslooft voor nieuwe vrienden. Aan zo’n dienstbare houding ligt vaak onzekerheid ten grondslag – gelooft u wel dat u ook aardig kunt worden gevonden als u zich niet uitslooft? Probeer eens hoe het gaat als u zich aan het begin van een vriendschap wat minder inspant. Kunt u dan ook een band opbouwen?
Hoe aardig het ook is om iemand te helpen, voor de ander kan het een gevoel geven minderwaardig te worden gevonden of te worden gedwongen tot een onderdanige, dankbare positie. Denk maar eens terug aan een relatie waarin u zelf meer werd geholpen dan u prettig vond.
