Sinds ik een vriend heb is de relatie met mijn moeder bekoeld

Dag Madeliefje,
Dwangneuroses en angststoornissen zijn eigenlijk manieren die we als mens uitvinden om onze zielenpijn te verbergen. We hoeven het dan niet te hebben over datgene waar het eigenlijk om draait: de ‘stoornis’ krijgt de aandacht en niet de persoon zelf. Vaak ligt hier loyaliteit ten aanzien van een of beide (groot)ouders aan ten grondslag.

Ik heb met je ouders te doen en daarbij raakt het me vooral dat je ouders jou en je zusje niet hebben kunnen geven wat je/jullie nodig had(den). Dat is pijnlijk en ook een last. Is er naast je vriend een ander die gezien heeft of ziet wat dit jou heeft gekost en welke pijn het je nog oplevert? Kunnen jij en je zusje elkaar erkenning geven voor wat je ieder op eigen wijze bent tekort gekomen en ook hoe je ieder op eigen wijze hebt geprobeerd het goed te doen? Kun je het daarover hebben samen?

Nu ben je (bijna) volwassen en heb je een fijn ‘thuis’ bij het gezin van je vriend. Dat is geweldig. Daarnaast blijft het knagen dat jouw eigen ouders, en mogelijk je zusje, het moeilijk hebben en je natuurlijk ook bij hen wilt horen en zijn. Daarbij is de pijn om wat er niet is maar waar je zo naar verlangt in alle hevigheid aanwezig.

Mogelijk kun jij, juist nu je iemand hebt die er voor jou is en daarbij ook mensen die je graag mogen, na gaan denken hoe jij als jonge vrouw dochter van en voor je ouders kunt zijn en zus van en voor je zusje! Dus i.p.v. te willen krijgen (wat overigens op zichzelf helemaal juist is) gaan geven. Dat betekent misschien een bos bloemen voor je moeder kopen, gewoon samen een kop thee drinken, boodschappen doen of de ramen voor haar zemen. Dan zou de mogelijkheid tot een gesprek over ‘waar het echt over gaat’, zich te zijner tijd ook kunnen gaan voordoen.

Jij kunt hen niet veranderen maar wel besluiten hoe jij er voor hen wilt zijn. Dit zal niet makkelijk zijn want jij verlangt immers naar erkenning van hen voor jou in jouw behoeften. Toch verzeker ik je dat het jou, de relatie met je vriend en eventueel jullie kinderen later veel goed zal doen. Je geeft dan namelijk iedereen, je ouders, je zusje, jezelf, je relatie en je eventuele kinderen, een kans met elkaar in verbinding te blijven en zo mogelijk nader bij elkaar te komen. Wanneer jij je aan hen onttrekt kunnen zij ook niet meer bij jou komen. Dat gaat je op den duur onnoemelijk veel kosten.

Ik hoop dat het je gaat lukken Madeliefje. Dan zal je ervaren dat kiezen voor volwassenheid je ook wat oplevert. Ondanks de pijn om wat er niet was, om wat niet kon en nog steeds niet kan met daarbij het verlangen naar meer dan mogelijk is.

Vriendelijke groet,
Gerrie