Niemand weet dat ik autistisch ben
Hallo Jeffrey Wijnberg,
Afgelopen zomer ben ik overspannen geraakt door problemen op mijn werk. Ik heb – kort gezegd – een aantal zwakke punten, die mij lelijk opbraken. Hiervoor heb ik hulp gezocht, en daar kwam uit dat ik autistisch schijn te zijn.
Dit vind ik erg moeilijk te accepteren want ik herken mezelf er maar matig in. En ASS (Autisme Spectrum Stoornis,red) gaat nooit over, ik zal dus de rest van mijn leven tegen mijn zwakke punten aanlopen. Mijn doelstelling was om te leren mijn zwakke punten te verbeteren, maar men zegt dat ik dat niet (nooit!) zal kunnen vanwege ASS.
Eerlijk gezegd vind ik het een heel slecht idee om maar gewoon op te geven met mezelf ontwikkelen en verbeteren – waar mijn hulpverlener nu op aanstuurt. Terwijl ik wel (werk) ambities heb, zoals manager worden. Dat ik dat zou moeten opgeven kan en wil ik helemaal niet accepteren!
Hoe kan ik accepteren dat ik ASS heb (en dus in feite ‘defect’) en mijn hele leven zal blijven afwijken van normale mensen? En dingen niet/nauwelijks zal kunnen, die ‘normale’ mensen moeiteloos afgaan? Kortom (hoe) accepteer ik dat dit nooit overgaat?
Ik durf het bovendien niet aan andere mensen te vertellen, ik ben bang voor hun reacties. Tegelijk is het wel verstandig, omdat mensen me dan misschien beter begrijpen en ik minder last heb van mijn zwakke punten. Dit is een dilemma waar ik niet uitkom. Hoe kom ik eruit of ik dit het beste wel of niet kan vertellen, bijvoorbeeld tegen mijn collega’s of mijn bazin?
Met groeten,
Anno
