Onder vrienden is mijn vriend belangstellend en openhartig. Maar met mij weigert hij te praten over persoonlijke onderwerpen. Kleine gesprekjes over bijvoorbeeld iets in de krant lopen uit op een conflict. Hij schiet in de aanval als ik dit aankaart.
Het goede nieuws is dat je vriend met zijn vrienden wel normaal kan doen. Dat betekent dat hij niet depressief is, of contactgestoord. Het minder goede nieuws is dat jullie een relatieprobleem hebben. Aanvallen, conflict, niet praten: zulke woorden wijzen op een gewelddadige communicatie.
De meeste mensen zijn vredelievend en worden pas agressief als ze zich in het nauw gedreven voelen. Ik vermoed dat je vriend denkt dat jij hem een of ander onrecht hebt aangedaan, zoals jij denkt dat er bij hem een schroefje loszit.
Geweldloze communicatie begint met het loslaten van zulke oordelen. Oordelen kunnen allerlei vormen aannemen. Denk aan verwijten en commando鈥檚, maar ook aan diagnoses en adviezen.
Als je een poosje ruzie hebt, voelt elke raad van je partner, hoe goedbedoeld ook, als een vernedering. Wat moeten jullie dus doen? Geef elkaar geen adviezen en beledig elkaar niet.
In plaats daarvan gaan jullie zeggen wat je nodig hebt. Jij zoekt het persoonlijke gesprek, als ik het goed begrijp. Waarom? Heb je behoefte aan contact? Of aan begrip? Aan steun? Zeg dat dan: ik heb een steuntje in de rug nodig. Je vriend moet wel een enorme smurf zijn als hij daar niet op ingaat.
