Mijn onzekerheid maakt me wantrouwend

Beste Lisanne,
Misschien wel zo:

Th: ‘Wat is het probleem?’
Cl: ‘Ik voel mij onzeker.’
Th: ‘Ach ja, welke vrouw heeft dat probleem niet?’
Cl: ‘Ja, maar ik zit er maar mooi mee.’
Th: ‘Tja, maar hoezo is dat nu ineens een probleem?’
Cl: ‘Ik probeerde mezelf te bewijzen door hard te werken totdat ik lichamelijke klachten kreeg. Nu werk ik minder en op het werk hebben ze daar begrip voor, maar door mijn onzekerheid wantrouw ik dat begrip.’
Th: ‘Ja voor hetzelfde geld menen ze er echt helemaal niets van, en hebben ze zo hun eigen gedachten over jou; dus wees alert.’
Cl: ‘Ja, ik ben al steeds op mijn hoede, maar dat is nu juist zo vermoeiend.’
Th: ‘Dat klopt, maar wie goed wil overkomen moet meer moeite doen en elke afwijzing proberen te voorkomen, dus zo bekeken ben je goed bezig. Wel veel inspanning, maar dat moet je ervoor over hebben.’
Cl: ‘Ja, maar ik wil ook wel eens kunnen ontspannen.’
Th: ‘Dat moet je je ook kunnen veroorloven; doe dat maar thuis in je eigen tijd en niet op het werk waar iedereen je in de gaten houdt.’
Cl: ‘Ja, maar ik wil uitgaan van mijn eigen kracht.’
Th: ‘Heb je die dan?’
Cl: ‘Nou ja, daar twijfel ik dus over.’
Th: ‘Precies, dus zolang de twijfel blijft, moet je ervoor ploeteren.’
Cl: ‘Hmmm, ik vind dit erg verwarrend.’
Th: ‘Prima, denk daar nog maar eens goed over na.’
Cl: ‘Ik denk al zoveel…’
Th: ‘Dan ben je wel wat gewend.’

Vriendelijke groet,
Jeffrey Wijnberg