Mijn moeder verbrak elk contact
Voor mijn gevoel heeft mijn moeder mij ‘uitgekotst’. Ik was in nood, moest me losmaken van mijn liefdeloze ouders, een narcistische vader, en ze verbrak het contact. Ik ben door een zwaar rouwproces heengegaan, ik kon niet geloven dat een moeder – ik heb zelf ook kinderen – zo hard kon zijn. Ik was ergens ook enorm opgelucht dat de dwang en angst om elke week op visite te gaan weg waren. Maar het niet-begrijpen waarom ik de kans niet kreeg om uit te leggen; waarom ik me meer los moest maken, bleef heel lang. Ik was ziek, wilde dat ze mijn lieve moeder werd.
Maar nee.
Nu, na negentien jaar, is de pijn weg, begrijp ik dat ze een beeld ‘naar buiten’ in stand wilde houden van een warm gezin. Wat door mij (!) kapotgemaakt is. Maar hoe krijg ik er écht vrede mee dat mijn dochter, haar lievelingskleinkind, daar wel welkom is? En mijn kleinkinderen met partners, ook!
Nu gaat een van mijn kleindochters trouwen. Ze wil haar overgrootmoeder daar natuurlijk bij hebben en mij, haar grootmoeder, ook.
Het moet een supermooie dag worden, maar moet ik nu eerst naar mijn moeder om het contact proberen te herstellen? Zodat het geen pijnlijke situatie wordt als we elkaar, na negentien jaar weer zien? Ik denk dat ze dat niet wil. Er zijn pogingen genoeg gedaan, maar voor mijn lieve kleindochter wil ik het proberen. Nee toch niet…
Ik voel angst voor de ijzige blik van mijn moeder, weer afgewezen te worden….
Help…