‘Mijn moeder raakte me zelden aan’
Mijn moeder raakte me als kind zelden aan. Onlangs ontdekte ik dat ze veel autistische trekjes heeft. Ik merk dat ik zelf ook vrijwel nooit initiatief neem om mijn kinderen of mijn vrouw te omhelzen bijvoorbeeld. Ik vind het prima als ze mij aanraken, maar ik heb zelf nooit de behoefte om hen aan te raken. Is dat erg? Of moet ik me daar soms toe zetten omdat zij dat misschien wel nodig hebben?
Wat ik wel irritant vind is dat mijn moeder op mijn kinderen moppert als ze bij mij op schoot willen zitten. ‘Daar zijn jullie echt te oud voor,’ zegt ze dan. Moet ik daar iets van zeggen? Want ik vind het prima als ze bij mij op schoot zitten, als het niet te lang duurt tenminste.
Wat een mooie vraag waarmee je wilt uitzoeken hoe je de ander en jezelf recht kunt doen. Eigenlijk zijn het twee vragen.
1. Ben ik goed genoeg zoals ik ben of doe voor mijn dierbaren, mede rekening houdend met mijn eigen behoeften? Is zoals ik het doe of kan ook wat mijn dierbaren nodig hebben?
2. Kan ik mijn moeder, wanneer het over mij en mijn kinderen gaat, zeggen wat ik niet en wel wil?
Ik zal er ook in deze volgorde op reageren:
1. Waarom zou het erg zijn als je bent zoals je bent? Het gaat er meer om of je passend geven kunt aan de ander. Passend geven gaat over of het bij jou past en of het bij de ander past, of die het op prijs stelt.
Zou je dezelfde vraag aan je vrouw en je kinderen kunnen stellen? Als zij het nodig hebben dat jij hen meer uit jezelf aanraakt, kun je altijd proberen of het je lukt. Zij kunnen je daar mogelijk zelfs bij helpen. Het gaat er dan niet om dat je jezelf verandert maar dat je in je gedrag iets verandert waardoor je de ander een plezier doet. Wanneer je dit met hen bespreekbaar maakt kunnen jullie wederzijds rekening houden met wat je zelf kunt geven aan en ontvangen van de ander. Dan kun je zelfs afstemmen op welk moment je dit wel of niet kunt.
2. Het kan zijn dat jouw moeder vanuit wie ze is, of vanuit de manier waarop zij is opgevoed niet gewend is lichamelijk contact te maken met de ander, zelfs niet met haar kinderen. Ik weet niet hoe dat voor je vader was en hoe hij dat deed. Het kan voor jou belangrijk zijn te overdenken wat jij zelf zou willen (door)geven aan jouw kinderen en dan met hen afstemmen of zij dat ook prettig vinden.
Naar je moeder kun je dan uitspreken dat het voor jou prima is dat zij het op haar manier heeft gedaan maar dat jij het anders doet omdat jij je kinderen wilt geven wat zij fijn vinden. Je kunt haar dan zelfs vragen of zij daar geen opmerkingen over wil maken om de redenen die jij daarvoor hebt.
Door dit uit te spreken geef jij je kinderen het signaal dat zij bij jou terecht kunnen met wat zij fijn vinden, dat dat van jou mag. Dat jullie dat samen bepalen (de tijdsduur bijvoorbeeld, of het moment) en dat het oordeel daarover niet bij een ander ligt zelfs niet als die ander jouw moeder is of hun oma.
Bovendien; voor lichamelijk contact ben je nooit te oud of te groot. Het is alleen belangrijk erop te letten of het moment voor beiden (en soms ook rekening houdend met de omgeving) geschikt is.
