Ik heb in de band met mijn moeder altijd iets gemist. Onze gesprekken gaan vooral over haar. Ze klaagt vaak over kleine dingetjes. Ik heb het gevoel dat ik mezelf voor haar moet wegcijferen en er altijd voor haar moet zijn. Nu ben ik zwanger van mijn eerste kind en vrees ik dat ze er straks ook niet echt voor ons zal zijn.
Eerst dit: verwachting en teleurstelling zijn vaak twee kanten van dezelfde medaille. Verwachtingen die niet uitgesproken, gecheckt en afgestemd worden met de ander leiden dikwijls tot tranen en vertroebelde of zelfs verbroken relaties.
Het is goed mogelijk dat je moeder als kind bij haar moeder evenveel tekort is gekomen als jij bij haar. Wellicht probeert ze dat tekort onbewust via jou aan te vullen, zoals zij dat zelf ooit voor haar moeder deed. En daar ben je tot nog toe als vanzelfsprekend in meegegaan, waardoor er een patroon is ontstaan. Maar nu je volwassen bent, zou ik je adviseren om het bespreekbaar te maken.
Zeg wat je van haar nodig hebt. Vraag wat ze kan geven als moeder en grootmoeder. Wees benieuwd naar hoe het in haar jeugd was. Wat kwam zij als kind tekort? Vraag goed door. Vertel vervolgens wat jij haar wel en niet kunt geven. Dan zullen jullie als volwassen moeder en dochter met elkaar verbonden blijven en een goed fundament vormen voor de volgende generatie.
