Mijn partner en ik hebben verschillende communicatiestijlen. Ik ben van huis uit gewend om in gesprekken rustig en respectvol te blijven, maar hij is zeer direct en krijgt woedeaanvallen als we het oneens zijn. ‘O, dan ben ik weer de schuldige!’ zegt hij vaak.
Ik denk dat het verschil eerder zit in de parentificatie: jullie willen allebei nog voldoen aan de behoeften van jullie ouders. Die ouders zijn verschillend en aan die verschillen kun je bij je partner gaan ergeren.
Hebben jullie beiden meegekregen dat ‘het wel moet gaan zoals het hoort’, dan is het moeilijk op te brengen om naar een andere visie te luisteren. Je man lijkt star, maar jij vindt het ook vanzelfsprekend dat het hoort zoals jullie het thuis deden. Je bent daarin zo vasthoudend, dat je partner zich schuldig voelt omdat hij het niet op jouw manier kan.
Jullie probleem is eigenlijk dat je het niet hebt over de onderwerpen waarover jullie verschillend denken. Die lijken te moeten blijven zoals ze zijn. Ga er eens voor zitten met een kop koffie en bespreek waar het verschil van mening precies over gaat, waarom jullie er zo over denken en bepaal dan samen of het echt belangrijk is dat jullie het hierover eens worden.
Is dat laatste het geval, probeer dan een oplossing te vinden die in jullie gezamenlijk belang is. En besef bij elk gesprek weer: je bent volwassen en vrij om de dingen anders te doen dan je van je ouders hebt meegekregen. En ook om ze anders te doen dan je partner.
