Mijn man ging vreemd
Beste mevrouw van den Brand,
Mijn man heeft een jaar geleden een affaire gehad. Ik vind het nog steeds moeilijk om deze ervaring een plekje te geven zodat ik het kan laten rusten.
We hebben heel veel gepraat en ik heb ontdekt dat mijn man nauwelijks aan zelfreflectie deed. En om heel eerlijk te zijn ben ik daar heel erg in teleurgesteld. Mijn vragen gaan zoveel verder dan zijn antwoorden, er zal dus altijd een stukje onbekend blijven. Hij komt niet verder dan dat hij altijd al bang voor me is geweest. Ik heb het nu zo hard nodig om mijn man echt te leren kennen, om mijn gevoel van onveiligheid weg te nemen. Maar blijkbaar kent hij zichzelf niet eens echt.
Ik kan nog maar een ding doen: accepteren. Maar met welke gedachte kan ik mijn onrust van vragen dan sussen? Ik wil vergeven – er is nog liefde – maar mijn hoofd wil het zo graag begrijpen. Er is zoveel misgegaan, hij is 2 jaar voor de affaire ook emotioneel vreemd gegaan. Ik begrijp dat gedrag vanuit de opmerking dat hij bang voor me is, maar dan moet er toch meer aan de hand zijn.
Ik begrijp dat hier een verklaring voor moet zijn, maar die ga ik dus niet krijgen omdat het te moeilijk is voor mijn man om zo af te dalen in zichzelf. Maar ik zie tegelijkertijd juist daarin het grootste gevaar; als je niet in contact staat met je eigen ik kun je toch ook makkelijker anderen kwetsen? Kortom, ik wil mijn denken graag stilleggen, maar ik weet niet hoe.
Kun je hier iets zinnigs over zeggen?
Hartelijke groet,
Louise