Ik ben een vrouw van 69 en voel me erg eenzaam. Kinderen en kleinkinderen wonen in de buurt, maar ze komen nooit eens langs. Ik ga vreselijk twijfelen aan hoe ik ze heb opgevoed, maar ik kan het verleden niet terugdraaien. Ik neem altijd het initiatief, ik help daar waar nodig is, maar er is geen belangstelling voor wie ik ben en wat mij beweegt. Dat doet mij veel verdriet. Ik heb de familie-whatsapp gestopt, ik kan het niet meer opbrengen.
Als het gaat om praktische hulp kunt u de scheve balans aanpakken door uw inspanningen te verminderen. Dit zal even tijd kosten als er bepaalde gewoonten zijn ontstaan, bijvoorbeeld rond oppassen. Het lijkt me normaal dat met het ouder worden uw energie afneemt en het is gerechtvaardigd dat u ook nog andere wensen heeft. Een andere manier om de wederkerigheid te bevorderen is zelf wat vaker om hulp te vragen aan uw kinderen en kleinkinderen.
Toen we uw vraag op Facebook plaatsten viel het me op dat velen niet de behoefte voelen om ‘quitte te spelen’ met hun kinderen. Ze vinden het vanzelfsprekend dat ouders meer geven en kinderen meer nemen. Iedereen zoekt hierin natuurlijk zijn eigen balans.
Ik denk niet dat het nodig is te twijfelen aan de opvoeding, want het is een veelvoorkomend verschijnsel dat volwassen kinderen zo druk zijn met hun loopbaan en hun gezin, dat ze weinig aandacht voor hun ouders hebben. Bovendien vraag ik me af of het voor kinderen wel zo goed is als ze worden opgevoed tot ‘de beste vrienden’ van hun ouders.
Er speelt nog een andere psychologische factor: het levert macht op om meer te doen dan de ander. Wie alleen geeft, hoeft nooit ‘dank je wel’ te zeggen en kan zich onafhankelijk blijven voelen. Uw invloed zal afnemen als u minder hulpvaardig bent.
Wat blijft, is uw behoefte aan meer aandacht voor wat u beweegt. Ik adviseer u daar zelf naar op zoek te gaan. Waar vindt u wat u nu mist? Misschien bij uw echtgenoot? Of kunt u oude vriendschappen opnieuw aanhalen? Zijn er bezigheden buitenshuis die u in contact kunnen brengen met mensen met gelijke interesses? Denk aan cursussen, discussiebijeenkomsten, wandelen, museumbezoek of vrijwilligerswerk.
Dit is een goeie vraag om een gesprek persoonlijker te maken: ‘Wat houdt jou bezig?’ U hoeft overigens niet te wachten tot iemand u iets vraagt – u kunt het gesprek over wat u beweegt ook zelf opstarten. Misschien kan dat ook wel bij uw kinderen.
