De vraag

Liefde in het buitenland

2004 Is voor mij begonnen als een jaar van ‘loslaten’. Ten eerste een nieuwe (gelukkig wel heel uitdagende) baan, terwijl ik het op mijn oude plek nog zeer naar mijn zin had, maar niet kon blijven wegens financiële omstandigheden in de organisatie. Daarnaast een zwaarder wegend gebeuren. Het loslaten van mijn vriend. Hij was een uitwisselingsstudent uit de VS die (dat wist ik voor ik eraan begon) na 4 maanden weer terug naar huis zou gaan. Er toch aan begonnen, want mijn devies was: zolang het leuk is, is het leuk. En zo’n vaart zullen mijn gevoelens wel niet lopen, want we weten dat hij weg gaat, dus calculeren we dat in en storten ons er (emotioneel) niet helemaal in.

In het begin ging dat goed, maar na verloop van tijd werden we steeds hechter en de laatste maand waren we onafscheidelijk. Het zicht op het komend afscheid deed ons zoveel mogelijk bij elkaar zijn, in plaats van alvast wat afstand nemen. Als hij weg was, was hij weg en zie je elkaar helemaal niet meer, dus nu brachten we zoveel mogelijk tijd met elkaar door. Op deze manier leerde ik hem kennen als iemand die eigenlijk veel beter bij mij paste dan ik in eerste instantie had gedacht. Drie weken geleden is hij vertrokken.

Inmiddels heb ik hem twee keer aan de telefoon gesproken en we hebben contact via het internet. Na zo’n contact is de pijn vaak alleen maar erger. Soms denk ik dan ook dat het misschien beter is niet zoveel contact te hebben. Maar dat wil ik ook niet, want ik wíl hem (nog?) niet loslaten. Of kán ik het nog niet? Ik wil van hem blijven horen dat hij me ook mist. Hij mist mij ook, maar heeft me ook gezegd dat ik het tijd moet geven, om van elkaar los te komen. Maar wil ik dat wel? Hij is daar terug in zijn oude omgeving waar niemand mij kent en er weinig dingen aan mij doen herinneren. Hier kent mijn omgeving hem wel, doen dingen me wel aan hem herinneren…

Ik mis hem. Iemand die me, voor het eerst, heeft laten ervaren hoe het is dat iemand écht om me geeft. Hoe het is om écht om iemand te geven. Elkaar helemaal vertrouwen, geen onnodige jaloezie. Dat is nu weg. Mis ik íemand of echt hém. Ik mis hém, want wat ik met hem in de laatste maand ervaren heb was zó bijzonder… Ik weet dat hij vervangbaar is. Maar hoe ga ik om met mijn emoties van verdriet, eenzaamheid, het gevoel hem wel los te móeten laten. Er blijft altijd een mogelijkheid naar hem toe te gaan, maar is dat wat ik wil? Moet ik mijn gevoel eerst maar even de tijd geven? Is het ijdele hoop of angst? Zoveel vragen waar ik antwoord op blijf zoeken.

Ik heb mijn ratio (het is te ver weg, hij wil ook door met zijn leven dáár, ik heb mijn (leuke) leven, mijn studie, mijn werk hier) maar dit ben ik nog aan het ontkennen. Want daar is ook mijn gevoel, mijn pijn, mijn verdriet. WAAR HOU IK ZO AAN VAST? En waarom?? Ik weet dat ik een patroon heb met relaties. Ik begin altijd iets met mannen waarvan ik weet dat het zeer waarschijnlijk tijdelijk is, die onbereikbaar zijn, maar dit is weer een heel ander thema… Wat is jouw visie op dit geheel? Dank je wel.

Stel ook een vraag

Opslaan

Het advies

Jolet Plomp

Psychologie

‘Zolang het leuk is, is het leuk’ schrijf je. Dat is een heel goed motto; dat zou ik vasthouden. Is het nu nog steeds leuk voor jou? Misschien wel, want anders zou je wellicht geen moeite hebben met loslaten. Misschien helpt het om te weten dat je wel degelijk een keus hebt – je kunt deze liefde immers ook voortzetten. Er zijn wel meer mensen over de oceaan heen getrouwd. Niemand verbiedt je dat. Of wil hij dat niet?

Hoe het ook zij, om hém te kunnen loslaten zul je enkele dingen van jezélf moeten leren loslaten. De voorkeur voor een onmogelijke liefde is dan het eerste dat je kwijt moet zien te raken. Mensen als jij verkiezen eigenlijk de droom (hoe het had kunnen zijn) boven de werkelijkheid (hoe het is). Waarom doet iemand zoiets? Nou, een droom kan niet tegenvallen, die hoef je niet waar te maken; een droom stelt je in staat om altijd te blijven denken hoe geweldig het had kunnen zijn, of hoe liefhebbend en gelukkig jij wel niet bent. En met zo’n droomliefde voel je je minder eenzaam dan helemaal zónder liefde.

Mensen met onmogelijke liefdes hebben vaak bepaalde onbewuste ideeën die het ze moeilijk maakt om zich echt over te geven aan de liefde. Je vreest misschien dat de ander je zal kwetsen als je je helemaal overgeeft. Je vreest misschien dat jij hem zult tegenvallen als hij je echt langdurig van dichtbij leert kennen (‘van mij kan niemand écht houden’). Dit soort onbewuste schema’s kun je zelf achterhalen en bijstellen, maar een therapeut kan er goed bij helpen.

Maar er is nog iets dat je beter los kunt laten: de gedachte het slachtoffer van deze liefde te zijn. Zoals je al schreef: je bent er met open ogen ingestapt. Steeds heb je geweten dat er niet méér zou zijn dan precies deze paar maanden. Neem daarvoor ook nu nog de volle verantwoordelijkheid. Spreek jezelf streng toe en verhinder dat je gaat zitten simmen over wat je allemaal mist. Je kunt het wegzakken in zo’n hunkerende stemming best een beetje tegenhouden, als je dat wilt. Overigens is dat hunkeren natuurlijk niet verboden – doe vooral wat jij lekker vindt. En als je wilt verlangen, verlang dan van ganser harte. (Als je het zó bekijkt, dan heb je helemaal geen probleem meer.)

En dan is er nog iets: ook al is het voorbij, dan kun je nog steeds genieten van wat deze liefde je allemaal heeft gebracht. Het is toch een fantastische ervaring dat je nu weet waar het écht om gaat bij een liefdesrelatie. Dat mag je behouden – daarmee kun je verder gaan. Dat kun je inzetten voor je volgende liefde.

Meer weten over dit thema? Bekijk Liefde en relaties

Bevrijd jezelf van oude pijn

Training