Is het projectie of ligt het aan mij?

Beste Anoniempje,
Om uit het wegzakken te komen, is het belangrijk eerst aan ‘zelfonderzoek’ te doen, hoewel ik aanneem dat je dat al doet. Zelfonderzoek betekent in dit geval: zou er iets van waarheid kunnen zitten in wat mijn partner mij voorlegt? Je kan niet meer doen dat proberen daarover eerlijk te zijn ten opzichte van jezelf. Zoals in het artikel staat: je weet zelf niet wat je onbewust weghoudt en soms kan een ander adequaat iets opmerken (en dat geldt ook voor je partner!).

Vervolgens is belangrijk dat je niet meer inhoudelijk op een projectie ingaat, maar dat je er als het ware boven gaat hangen en in plaats van de inhoud het verschijnsel met je partner bespreekt: Je doet nu een uitspraak over mijn gevoelsleven, alsof jij beter weet wat ik voel dan ikzelf.’

En dan maak je je partner duidelijk wat dat met je doet (‘het maakt me boos, onzeker, teleurgesteld, etc) en, neem ik aan, dat je dat niet meer wil (‘Als jij nou zegt wat jij voelt, dan zeg ik jou wat ik voel en laten we het daarbij houden’). Dat leidt waarschijnlijk in eerste instantie tot strubbelingen, maar dat is nu eenmaal zo als ingeslepen patronen moeten veranderen. Als er wat humor bij mag, kan je zeggen: ‘Er is in ieder geval één persoon in deze kamer die met dit gevoel bezig is’. Gaan jij-bakken over wie er wat op wie projecteert, is een hopeloze onderneming.

Succes! Frans Schalkwijk

• Frans Schalkwijk  is vrijgevestigd psychoanalyticus/psychotherapeut voor psychoanalyse, psychoanalytische psychotherapie en partnerrelatie therapie. Hij is opleider bij de Nederlandse Vereniging voor Psychoanalyse en lid van de Nederlandse Vereniging voor Psychoanalytische Psychotherapie. Hij publiceerde meerdere boeken over psychoanalyse.