Is een narcistische persoonlijkheidsstoornis te behandelen?

Beste Mieke,
Psychiatrische etikettering, zoals narcistische persoonlijkheidsstoornis, vind ik in de eerste plaats altijd erg gevaarlijk. Meestal zegt dit veel over de totale onmacht en wanhoop van de directe omgeving. Dit kunnen ouders zijn, maar ook bijvoorbeeld de partner, of zelfs de ‘behandelend’ therapeut.

Laat ik ervan uitgaan, dat je iemand in je naaste omgeving bedoelt die zodanig op zichzelf gefixeerd is, dat hij/zij totaal geen ‘oog voor de ander’ heeft, in welk contact of welke intimiteitsrelatie dan ook. Meestal zie je bij zo’n persoon, dat hij/zij ergens in zijn leven een diepe krenking heeft opgelopen of geen enkele grens van de belangrijke ander (bijvoorbeeld ouder) is tegengekomen.

Mijn voorkeur zou uitgaan naar een therapeut die open, betrokken en vooral persoonlijk te werk durft te gaan en zijn/ haar eigen persoonlijkheid (grenzen, verlangens, enzovoort) in de therapeutische relatie durft in te brengen. Verder stel ik voor om juist niet individueel te werken, maar om de directe omgeving (gezin/partner) te betrekken bij de therapie, zodat het levensthema: ‘Hoe verbind ik de zorg voor de ander met de zorg voor mijzelf’ een gezamenlijk herkenbaar thema wordt, in plaats van dat één persoon steeds meer als patiënt wordt gezien, behandeld en daardoor wordt geïsoleerd.

Kortom: voor mij zit de vooruitgang niet in een technische ‘behandeling’ maar veel meer in echte persoonlijke ontmoetingen!

Annette Man-Mul