Beste Jolet
Ik ben een vrouw van 42 en heb jarenlang in de WAO gezeten om mijn incestverleden te kunnen verwerken. Nu ben ik bezig met een reïntegratietraject, maar ik kan niet over mijn WAO-verleden vertellen zonder daarbij emotioneel te worden. Dit mag absoluut niet gebeuren in toekomstige sollicitatiegesprekken. Hoe kan ik dit voorkomen?
Antwoord van Jolet:
De volgende tips helpen tegen ongewenste emoties bij het praten: demp uw eigen negatieve gedachten, gebruik tevoren ingestudeerde zinnen, zoek een positieve manier om u te uiten en vermijd de woorden die uw tranen opwekken. En als u toch de emoties voelt komen, zeg er dan kort iets over, zodat u niet in stress raakt van de gedachte het te moeten verbergen. Geloof me: iemand die emoties kan tonen zonder schaamte, is sterker dan iemand die ze altijd weg kan houden. Een goede manager weet dat.
Gaat uw emotie over de incest van destijds? Die zou ik niet noemen – het gaat niemand iets aan en mijn ervaring is dat ze u daardoor toch op een andere manier zullen blijven bekijken. Wilt u toch íets zeggen, dan is ‘psychische klachten, zware jaren’ meer dan genoeg.
Gaat uw emotie over de narigheid van dat jarenlange verwerkingsproces? Probeer dan een positiever formulering, bijvoorbeeld over het eindresultaat: met veel moeite heb ik geleerd om mijn eigen weg te vinden in het leven.
Gaat uw emotie over de WAO? Probeer daar dan minder negatief tegenaan te kijken. De WAO is een sociale verzekering waar alle werkers veel premie voor betalen. Zie het als een teken van onze beschaving; we kunnen er trots op zijn.
Bevat uw emotie misschien ook de angst dat anderen niet zullen (willen) begrijpen dat psychische klachten u het werken echt onmogelijk maakten? Daar zult u jammer genoeg weinig aan kunnen doen. Het is waar: de meeste mensen begrijpen pas hoe erg een psychische stoornis is, als ze er zelf een hebben.
U kunt overigens ook zwijgen over de WAO, als u wilt. De meeste werkhervatters vinden het echter prettiger om wél te vertellen dat ze psychisch niet in staat waren te werken, al is het maar om te verhinderen dat ze het gevoel krijgen straks op hun tenen te moeten lopen.
