Ik wil zo graag leven zonder faalangst
Beste Arjan,
Ik heb een probleem dat me steeds meer in de weg gaat zitten en wat een verlammende invloed op me heeft. Als (enig) kind was ik altijd al een beetje angstig. Daarbij kwam dat ik heel slechtziend was (en ben) en een bril met heel dikke glazen moest dragen. Ook ontwikkelde ik vanwege de ziekte van Scheuermann [een groeistoornis, redactie] in mijn pubertijd een kromme rug. Kortom, mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen waren niet erg positief.
In mijn latere leven had ik een zeer bevredigende baan als docent. De omslag kwam ongeveer 15 jaar geleden toen binnen een jaar
- ik ging scheiden en
- daardoor m’n kinderen nog maar voor de helft van de tijd zag,
- ons huis vanwege die scheiding moest worden verkocht en
- mijn baan ophield te bestaan. Door omstandigheden heb ik toen vijf jaar thuisgezeten.
In die periode kreeg ik m’n eerste paniekaanval toen ik in een groepje iets over mezelf moest vertellen.
Het had in de tijd die volgde een verlammende invloed op me. Ik durfde niet eens meer een instantie te bellen, laat staan dat ik een sollicitatiegesprek durfde aangaan. Alleen de gedachte daaraan bezorgde me al een paniekgevoel. Ik zag m’n wereld en m’n toekomst volledig instorten en had het gevoel dat het nooit meer goed met me zou komen.
In de jaren die volgden heb ik me er stap voor stap toe gezet om toch de confrontatie met voor mij beangstigende situaties (in een groep iets moeten vertellen) aan te gaan. Maar het blijft een innerlijk gevecht wat ik soms verlies.
Momenteel ben ik 55 en heb nog steeds geen vaste baan. Het is voor mij dus belangrijk om wel voortdurend in beeld te zijn via netwerken en sollicitaties. Maar bij al deze activiteiten die voor mij qua inkomen heel belangrijk zijn, loop ik steeds weer en meer tegen mijn probleem aan.
Ik ben bang voor het feit dat ik weer dat paniekgevoel krijg wanneer ik in gesprek moet met iemand of met een groep. Daarbij gaat het alleen maar om het eerste stukje van dat contact. Na de eerste paar zinnen ben ik door de angst heen en gaat het wel.
De angst heeft me in de greep en doet mijn zelfvertrouwen absoluut geen goed. Wat dat betreft voel ik me in een neerwaartse spiraal zitten en word ik steeds angstiger voor mijn toekomst; geen werk, geen inkomen, geen pensioenopbouw, straks de hypotheek niet meer kunnen betalen, me dom voelen, mijn leven als mislukt zien, enzovoorts. Wanneer ik op mijn leven tot dusver terug kijk zie ik alleen die dingen die niet goed zijn gegaan en waar ik heb gefaald. Het maakt me dan heel triest.
Ik wil zo graag met wat meer zelfvertrouwen in het leven staan en eindelijk weer eens plezier beleven op een ontspannen manier. Alleen kom ik er niet uit. Vandaar mijn vraag om hulp of advies.
Vriendelijke groet,
Jan
