Ik wil verder met mijn leven
Beste Arnold,
Ik word heen en weer geslingerd tussen mijn emoties en het rationele denken, omdat ik tot drie keer toe anaal verkracht ben door mijn eigen man. Ik weet dat veel mensen plezier beleven aan anale seks, maar mijn ervaringen herinneren mij eraan dat ik zoiets nooit, maar dan ook nooit, meer wil meemaken.
Momenteel heb ik een sessie EMDR-therapie gehad en de volgende – en waarschijnlijk laatste – staat gepland voor de eerste week van januari. De taxatie was superheftig. De laatste tien minuten van de taxatie kreeg ik de mogelijkheid om kennis te maken met EMDR. Er werd een positief punt vastgelegd voor als mijn emoties bij de EMDR-sessies te heftig zouden worden.
Bij de taxatie huilde ik al tranen met tuiten. Onder andere omdat de therapeute begon met: “Ik heb van jullie relatietherapeute vernomen wat er aan de hand is. Vertel eens wat je is overkomen bij jouw zoals jij dat noemt ‘verkrachtingen’…” Ik schoot meteen vol en voelde me niet serieus genomen. Het zíjn toch ook verkrachtingen? Het deed me enorm pijn, zowel lichamelijk als emotioneel. Als ik er niets op tegen had gehad, zaten we nu niet in therapie! Is dat nu zó raar??
Ik voel me zelfs door de zogenaamde professionele hulpverlening waar we in behandeling zijn vaak niet serieus genomen. En dat maakt mij ook verdrietig… Alsof ik het recht niet heb er een woord aan vuil te maken.. In ieder geval had ik dus erge vrees voor de eerste EMDR-sessie, maar deze ‘viel best mee’. Niet dat ik niet gehuild heb (zeker wel), maar boos ben ik ook niet geworden.
Volgens de therapeute is er nog genoeg werk aan de winkel, maar de situaties waarin mijn trauma’s plaatsvonden waren allen situaties waarin ik me niet kon uiten wegens mensen in de buurt en het tijdstip (midden in de nacht). Zou het kunnen zijn dat ik daarom mijn boosheid direct ook héél diep heb weggestopt? En is dit nu de beste weg om deze trauma’s te verwerken en eventueel verder te gaan?
Het vertrouwen in mijn man is helemaal weg. Ik kan me zelfs na ruim drie maanden therapie niet voorstellen dat deze terug komt. Net als de liefde voor hem. Ik vind het alleen zó ontzettend moeilijk om een definitieve keuze te maken. We hebben drie schatten van kinderen die ons binden, anders was de keuze wat mij betreft allang gemaakt. Maar het duurt me allemaal veel te lang. Ik wil graag verder kunnen met mijn leven óf dat van ons samen en erachter staan. Het is alleen zo definitief…
Met vriendelijke groet,
Wendy
