Ik voel me een mislukkeling naast mijn slimme man

Mijn man is hoogbegaafd. Hij maakt momenteel dankzij een ontdekking in de psychoanalyse een enorme ontwikkeling door waarbij ik steeds meer afstand begin te voelen.

Hij gaat ineens naar symposia in het buitenland. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik zwaar jaloers ben. Ten eerste ben ik niet zo intelligent en heb ik mijn grens qua mogelijkheden wel bereikt, en bovendien heb ik de zorg voor onze autistische dochter. Verder ben ik niet de kostwinner en dat voelt alsof ik ook minder rechten heb om mezelf te ontwikkelen.

Ik merk dat ik hem begin te haten om zijn succes. Tegelijk haat ik mijn jaloezie maar het voelt zo oneerlijk. Ik heb de afgelopen jaren geprobeerd financieel onafhankelijk te worden maar ik wil maar niet functioneren in de maatschappij. Mijn contract loopt af en dan heb ik helemaal geen werk meer.

Ik heb hard geprobeerd iets te bereiken maar het zit er gewoon niet. Ik ben een mislukkeling naast een succesvol iemand en dat is niet leuk. Bovendien voel ik helemaal geen liefde en alleen maar zelfhaat. En dat na 8 jaar therapie. Ben ik hopeloos?

Vriendelijke groet,
Ree