Toen ik jong was, gingen de behoeften van mijn moeder voor die van mij. Ik moest haar tevreden houden om liefde te krijgen.
Nu ik volwassen ben, ben ik nog steeds bezig met het vervullen van andermans behoeften, uit angst om afgewezen te worden. Ik voel geen echte verbinding met mezelf en heb vaak een onveilig gevoel.
Ontbreekt het in je jeugd aan onvoorwaardelijke steun en liefde, dan heeft dat vaak verstrekkende gevolgen voor je persoonlijke ontwikkeling, met name op sociaal-emotioneel gebied.
Gebeurtenissen uit het verleden kun je niet veranderen, maar je kunt wel iets doen aan je gedachten erover, de emoties die je erbij ervaart en hoe je daarmee omgaat.
Het feit dat je de gevolgen van de patronen uit je jeugd bij jezelf herkent en zo duidelijk onder woorden kunt brengen, is een eerste stap. Maar je kunt dit niet helemaal alleen oplossen. Je huisarts kan je doorverwijzen naar een goede therapeut.
Wees kritisch: er moet een klik tussen jullie zijn en je moet vertrouwen hebben in diens werkwijze. Zelf kun je in de tussentijd voorzichtig oefenen met grenzen stellen richting anderen, door duidelijk te communiceren en je vooral te omringen met mensen die dit van je accepteren. Kies ervoor om extra te investeren in mensen die je vertrouwt en die goed zijn voor je gemoedstoestand.
