Sinds het overlijden van mijn partner voel ik me vervreemd van anderen. Vooral als ik met complete gezinnen wordt geconfronteerd. En als anderen plannen maken voor vakanties, feestdagen, verjaardagen enzovoort. Zodra ik hierover praat, zelfs met deskundigen, dan vreest men dat ik ‘er in blijf hangen’. Overlijden lijkt wel een taboe voor mensen die daar (nog) niet van dichtbij mee geconfronteerd zijn.
Uit je mail begrijp ik dat het verdriet om het verlies van je partner zeer aanwezig is en dat je het als onbegrip ervaart als anderen zeggen dat je teveel in je verdriet blijft steken. In dit soort gevallen heeft het weinig zin om te zeggen wie er gelijk heeft. In ieder geval heb jij gelijk als je zegt dat je met het gevoel van vervreemding en onbegrip zit.
Het doet mij denken aan een verhaal dat ik ooit las over een man die zijn dochter had verloren. Hij volgde een geluksworkshop en vroeg de trainer: ‘Hoe kan ik nu ooit gelukkig worden?’ De trainer had veel begrip voor zijn verdriet, maar vroeg hem ook: ‘Wat zou je dochter willen?’ Dit hielp hem om zonder schuldgevoel deel te nemen aan de workshop.
Voor jou de vraag: hoe zou je partner willen dat je verder gaat? Welke toenadering zou hij adviseren? Wat zou hij willen dat je de komende feestdagen doet?
Ik wens je het allerbeste,
Carien
