Ik heb wekelijks ruzie met mijn hoogbejaarde moeder

Dag Flotter,
Het is het kind in u. Uw oorspronkelijke zelf. Uw echte persoonlijkheid, uw wezen dat niet door u moeder is gezien in wie ze is en in wat zij nodig heeft. U wilt alsnog van haar wat zij u niet heeft kunnen geven, maar wat u wel nodig had en overduidelijk maar onuitgesproken, nog van haar wilt krijgen. Niets om u voor te schamen! Zo werkt het nu eenmaal.

U uit uw verlangen eveneens op het leeftijdsniveau en de wijze waarop dit verlangen is ontstaan. Eisend, kinderlijk etc. waarbij hoort dat u niet in staat bent het in woorden te vatten. Mogelijk bent u zich niet eens bewust van uw werkelijke verlangen en gaat het dus om futiliteiten die oplopen tot een ruzie die niet gaat waarover die zou moeten gaan.

Het volwassen deel van u moet wat in de benen komen, de baas worden i.p.v. het verlangen wat zich drammend en dreinend uit. Allereerst is het belangrijk dat u met uzelf in gesprek gaat. D.w.z dat u met uw volwassen deel uw echte zelf, uw verlangen gaat onderzoeken. (Ik doe dat in mijn praktijk met poppetjes: zie het boek “Verlangen naar erkenning”).

Wat heeft dat kleine meisje niet kunnen krijgen wat zij toch zo zeer nodig had? Waar zit haar pijn en verdriet? Waar gaat het over in haar diepste zelf? Is er iemand die u dierbaar is en die ook in staat is met u mee te denken, die u hiermee kan helpen? Wanneer de volwassene in u dat helder heeft kunt u overwegen met uw moeder in gesprek te gaan. Op volwassen wijze over vroeger beginnen en haar vragen hoe zij u als kind zag en of zij zich dingen herinnert.

Weet zij wat u toen nodig had en kan zij zien dat het u veel gekost heeft dat zij niet in staat was dat aan u te geven? Kan zij zien dat het u nu ook wat kost al 10 jaar lang 2 x per week bij haar te zijn en dingen voor haar te doen. Vanzelfsprekend en met liefde maar het kost u wel wat! Kan uw moeder dat zien? Is dat te benoemen?

Wees niet bang haar pijn te doen. Want dat zal het haar en ook u zeker doen. Het is constructieve pijn. De pijn die ze nu heeft en de ruzie is destructief en kost u beiden mooie jaren van samenzijn. Mogelijk kunt u samen rouwen om wat niet is geweest. Zij is nog helder van geest dus u maakt een kans en geeft haar er daarmee ook een. Namelijk te herstellen wat pijn doet en heeft gedaan.

Besef van houden van is een heel mooi gegeven. Iemand zei: “we kunnen het ons in deze samenleving niet permitteren elkaar een liefhebbend persoon te onthouden, daarvoor is liefde te kostbaar”. Zeg haar dat u van haar houdt. Vraag haar of en hoe ze van u houdt nu, en hoe was dat vroeger voor haar om van u te houden? Hoe liet zij u merken dat ze van u hield? Verder kan het zijn dat u ook overbelast bent, en er gewoon praktisch ook andere hulp bij ingeschakeld moet worden.

Ik wens u moed toe te gaan bespreken waar het echt over gaat in uw relatie met uw moeder zodat u de dochter bent die u wilt zijn.

Vriendelijke groet,
Gerrie