Hoe kan ik omgaan met een liefdesrelatie (nu 5 maanden), die zeer gepassioneerd is en diep geluk geeft, maar mij op andere momenten ook erg angstig maakt om hem te verliezen?
Het is zo onrustig dat het bijna niet te doen is. Ik ben vijftiger en heb al veel meegemaakt in mijn leven. Ik verbaas mij daarom zeer over mijn instabiliteit en kinderlijke angst.
Verliefdheid is niet alleen maar fijn. De vlinders en de euforie wegen soms nauwelijks op tegen de schurende onzekerheid, het eindeloze wachten bij de telefoon en het gepieker in het holst van de nacht: vindt hij me nog wel leuk? Ik kan geen moment zonder hem.
Leeftijd en ervaring bieden geen enkele bescherming tegen dit angstig hunkeren. Of je nou zeventien of vijftig jaar oud bent, je knieën knikken en je hart slaat op hol zodra Amor ten tonele verschijnt. Dat kun je kinderlijk noemen, maar dan lijkt het net alsof volwassenen niet verliefd kunnen worden en dat is niet zo.
Voor geliefden van elke leeftijd is de verliefde fase van een relatie cruciaal. Daarin leer je namelijk om elkaar te vertrouwen. Hoe? Door jezelf helemaal te laten zien zoals je bent. Dat is eng, ja. Maar ook noodzakelijk. Want alleen door jezelf bloot te geven, ontdek je of je van de ander op aan kunt.
Zeg dus tegen hem hoe bang en tegelijkertijd heerlijk gelukkig je bent. Het zal jullie relatie hechter maken. En je zult zien dat hij er niet veel beter aan toe is.
