Hoe neem ik (75) meer afstand van mijn volwassen zoon?

Hoi Gerrien,
Ik zal proberen zo duidelijk mogelijk te zijn. Je situatie is denk ik één van de meest pijnlijke die een mens in zijn leven tegen kan komen. ‘Je eigen kind verliezen’ wordt meestal gezien als het ergste dat je kan overkomen. Jouw kind leeft nog, wat het (misschien raar genoeg) nóg erger maakt omdat je geen afscheid kunt nemen.

Afscheid nemen kan dus niet in deze situatie, je kunt niet doen alsof hij er niet meer is. Gezien je leeftijd kan ik me voorstellen dat er ook een tijdsbesef is. Het zou zo mooi zijn als je de laatste (ik hoop tientallen) jaren van je leven in vrede en liefde met hem door zou kunnen brengen. Voel je je door hem in de steek gelaten? Hoe moeilijk hij het ook moet hebben, als moeder heb je ook behoefte aan liefde en erkenning van je kind.

Dus, om het helemaal concreet te maken:
– Het is echt heel erg, dus als ik iets wil met dit antwoord, dan is het wel je pijn erkennen. Jij wordt gedwongen om afscheid te nemen van je eigen kind terwijl het nog leeft. Ik kan me niets moeilijkers voorstellen.
– Je kunt geen afscheid nemen, je kunt hooguit leren leven met het verlies. Je zoon is niet het enige slachtoffer, jij hebt ook een stem en er is jou ook iets fundamenteels ontnomen. Cijfer jezelf als ouder niet weg, je hebt recht op je verdriet!
– En dus: zoek steun! Dit is dusdanig moeilijk en ingewikkeld dat je hulp goed kunt gebruiken.Schakel je omgeving in, praat met een psycholoog over je verdriet en onmacht, neem wat je nodig hebt! Als je literatuur zoekt, kijk dan naar verhalen van lotgenoten (ouders met kinderen met problemen). Ik weet niet wat je zoon zo belast, maar ik kan me voorstellen dat er meer mensen zijn met een dergelijk schrijnend relaas.

Dit is zo’n verhaal dat ik niet leuker of makkelijker kan maken.
Sterkte.

Vriendelijke groet,
Gijs Jansen