Mijn zoon (21) heeft een vriendin, veel vrienden en een goeie baan. Hij is volgens mij helemaal klaar om op zichzelf te gaan wonen, maar vindt het wel lekker makkelijk thuis.
Ik heb behoefte aan meer vrijheid en heb geen zin meer om alles voor hem te doen en elke avond zijn vrienden over de vloer te hebben. Maar ik wil mijn zoon natuurlijk niet botweg het huis uit zetten.
In veel gevallen groeien kind en ouder samen toe naar het moment waarop het kind besluit om op eigen benen te gaan staan. Maar sommige jongeren vinden het prima thuis of zien tegen die stap op, bijvoorbeeld vanwege de hoge woonkosten of omdat ze dan alles zelf moeten regelen.
Wat je als ouder wilt voorkomen, is dat er steeds meer gedoe komt waardoor je op een gegeven moment vervelend uit elkaar gaat. Dat vraagt om een goed gesprek. Kies daarvoor een relaxt moment uit, bijvoorbeeld tijdens een etentje. De insteek van het gesprek is dat jullie samen tot een oplossing komen.
Vertel eerst waar jij tegenaan loopt, wat je vervelend vindt en dat het voor jou lastig is om dit te bespreken omdat je hem niet het huis wilt uitzetten. Maak duidelijk dat je hém niet zat bent, maar dat je denkt dat het jullie allebei goed zal doen als hij zelfstandig gaat wonen. Laat hem vervolgens vertellen hoe hij erin staat en vraag daarbij door.
Wat maakt dat hij nog niet weg wil? Luister goed naar hem, zonder meteen een weerwoord te geven. Tot slot bedenk je samen wat een goed moment is voor zijn vertrek. Spreek een streefdatum af en vraag hoe je hem eventueel kunt helpen bij die stap.
Bespreek ook hoe jullie het thuis gaan doen tot het moment van zijn vertrek. Kan hij meebetalen aan de kosten? Kan hij vaker boodschappen doen, koken en schoonmaken?
Zijn er afspraken te maken over bezoek? Laat hem daarover meedenken. En eindig in elk geval met goede afspraken die ervoor zorgen dat hij meer rekening met jou houdt in de periode dat hij nog thuis woont.
