Wat mij raakt is jouw verlangen naar een (h)echte verbinding met je vader. Hoogstwaarschijnlijk heeft hij dat verlangen ook, want verbinding is een existentieel menselijk verlangen. Maar om verbinding te maken heb je minstens 2 mensen nodig. Tussen een vader en kind is het de verantwoordelijkheid van de vader om te beginnen met verbinding leggen, door betrouwbaar te zijn en zo vertrouwen op te bouwen. Het lijkt erop dat jouw vader dat niet kon, en nog steeds niet kan.
Misschien kan hij het nog wel leren. Weet jij iets van de relatie die hij had met zijn vader? Kon hij op zijn eigen vader vertrouwen? Wanneer je vader buitenshuis is, en geen vader hoeft te zijn, kan hij wel een gezellige man zijn. Dát kan hij en zal zijn zelfbeeld goed doen. Bij zijn vaderschap heeft hij dit niet. Hierdoor is de relatie voor jullie beiden niet goed. Mogelijk vindt hij zelf dat hij hierin enorm faalt en gaat hij daarom ook de verbinding met je uit de weg: om maar niet telkens geconfronteerd te hoeven worden met zijn tekortschietende vaderschap.
Voor volwassen kinderen doet dit pijn. Ze zijn niet gezien en hebben niet gekregen wat zij nodig hadden. Daarnaast hebben zij echter ook het vermogen een keuze te gaan maken hoe zij zelf de verbinding met hun vader of moeder willen leggen. Deze keuze moeten zij voor zichzelf gaan maken. Daarmee valideren zij zich als volwassen kind en dat is ook van groot belang voor de band met hun eventuele eigen kinderen.
Deze verbinding maken vergt enerzijds om rouwen, treuren en je verdriet toelaten om datgene wat je graag had gekregen en niet hebt kunnen krijgen. Zoek daarvoor 1 of 2 mensen uit je familie of vriendenkring uit en vraag hen jou bij te staan in dit proces. Zoek ook naar mogelijkheden om van jezelf te houden, kies ervoor jezelf van waarde te vinden. Want dat ben je! Bedenk hoe je goed voor jezelf gaat zorgen.
Anderzijds is het cruciaal voor je eigen persoonlijkheidsontwikkeling en voor de gezondheidsgraad van je meest dierbare relaties, om je op een volwassen manier tot je vader te gaan verhouden. Dat betekent allereerst dat je niet langer datgene van hem wilt dat hij niet kan geven. Vervolgens geef jij hem in kleine stapjes wat jij hem wel kan geven.
Er zijn grofweg 4 categorieën stappen die je kunt nemen:
- In jouw geval: Spreek hem aan op zijn vermogen tot gezelligheid. Ga bijvoorbeeld even bij hem langs voor een kort praatje, een kop koffie of drankje. Of nodig hem uit voor iets wat hij (en jij ook een beetje) leuk vindt: een wandeling, terrasje of een filmbezoek. Breng hem iets wat hij lekker of leuk vindt. Hou het kort. Zo bouw je aan verbinding. Indirect geef je aan dat hij voor jou van betekenis is. Als dat een beetje loopt, vraag je zo nu en dan eens naar hem, of naar dingen die voor hem belangrijk zijn.
- Vraag eens naar zijn leven van vroeger en nu. Waar woonde hij, hoe vond hij het vroeger op school, ging zijn vader wel eens mee ergens naartoe, wat vond hij leuk aan zijn vader en wat vond hij lastig.
- Soms is het ook mogelijk om te bespreken wat voor je vader de impact was van het ouderschap. Wilde hij wel kinderen, hoe vond hij het om jou te krijgen? Vind hij het lastiger om vader voor je te zijn nu hij gescheiden is?
- De laatste categorie bestaat uit het afstemmen van jullie relatie, de diepste laag. Wat beteken ik voor jou en wat beteken jij voor mij, en wat willen we voor elkaar betekenen. Waar was er pijn, waarin ben ik tekort geschoten?
Soms moeten volwassen kinderen tevreden zijn met stappen uit de eerste categorie en soms kan het dieper gaan en ontstaat er alsnog iets van (h)echte verbinding. Gun jezelf en hem ook tijd. Tijd om elkaar te vinden.
