Hoe kan ik mijn droom verwezenlijken?
Ik ben erg individualistisch, ben heel graag alleen. Feestjes, spelletjes doen, kerstmis, vergaderingen, vind ik echt vreselijk! Ik voel me al snel als een autist op een kermis. Ik heb drie heel lieve vriendinnen en een fijne (wat kloekende) familie, twee heerlijke dochters en een lieve (ook vrij individualistische) vriend.
Toch zie ik mezelf steeds alleen in een huisje in de natuur. Mijn eigen brood bakken en fruit wekken, een hond, muziek, schilderen of een boek schrijven. Een eigen praktijk beeldende therapie. Als ik een foto zie van iemand in the middle of nowhere, dan stromen de tranen me over de wangen.
Misschien heb ik toch klapje meegekregen van mijn pestverleden. (Waar ik mij op mijn 15e overigens met succes uit heb gevochten, door flink uit mijn comfortzone te stappen, daar is mijn groeiproces begonnen en ik ben er juist trots op.)
Waar komt mijn hang naar alleen zijn vandaan?