Hoe ga ik om met hardnekkige negatieve gedachten?
Beste Fred,
Na de cursus zit ik nog een beetje met het volgende probleem; het lukt mij nog niet om met de interne criticus om te gaan wanneer hij zich, zoals hij bij mij vaak doet, presenteert in de vorm van een soort zelfmedelijden. Ik denk op die momenten namelijk niet ‘Wat doe je dat slecht’ of ‘Wat zie je er verschrikkelijk uit’, maar vooral ‘Wat is het toch eigenlijk zielig dat je echt helemaal niets kan’ of ‘Jeetje, je zal maar je hele leven met dat lijf moeten doen, het is toch sneu dat je je hele leven nooit mooi gevonden zult worden.’
In die situaties vind ik het heel lastig om de interne criticus aan te pakken, omdat de negatieve gedachte dan al zo een vaststaand feit lijkt te zijn, dat het eigenlijk op het moment zelf veel prettiger voelt om jezelf dan maar over te geven aan die ‘troostende arm’, en een grote huilbui die toch weer een beetje oplucht.
En ik begrijp zelf wel dat je daardoor eigenlijk alleen maar die onderliggende negatieve gedachte steeds verder versterkt, maar ik weet nog niet zo goed hoe ik er anders mee om moet gaan. Heb jij daar tips voor? Bij voorbaat veel dank.
Groet, een cursist
