De vraag

Het lijkt alsof ik mijn ouders altijd teleurstel

Beste Gijs,
Steeds weer – en het lijkt soms wel steeds meer – heb ik een naar gevoel als ik mijn ouders gebeld heb. Met name als ik mijn moeder heb gesproken, maar bij mijn vader is het ook regelmatig zo. Ik wil daar graag vanaf en denk al lang en veel na over waar dat gevoel vandaan komt en hoe ik dat op kan lossen. Ik kan het moeilijk vatten en duiden, maar het lijkt erop of ik ze altijd teleurstel.

Dat wordt nooit duidelijk uitgesproken. Ik voel het aan de toon, aan de stiltes, aan de snelle veranderingen van onderwerp. Het gaat om voor mij kleine zaken als een weekend langskomen met mijn drie kinderen en blijven slapen of niet. Soms komt dat niet uit, maar buig ik het tegen mijn zin in zodat het toch lukt. Ook willen zij altijd graag duidelijkheid vooraf (zo lijkt het), terwijl ik graag zaken wat meer op zijn beloop laat. Ik probeer soms duidelijkheid te krijgen over wat ze vinden of voelen door vragen te stellen, maar daar wordt veel ontwijkend op geantwoord. Ik ben wel erg voorzichtig in mijn communicatie (vind ik) anderen vinden dat ik juist heel direct ben.

De ietwat rare manier van communiceren speelt al lang en heeft denk ik ook te maken met het feit dat mijn moeder uit Spanje afkomstig is en mijn zus met ASS gediagnosticeerd is (recentelijk). Ik zie trekjes van haar in zowel mijn vader als mijn moeder terug. Ook ben ik opgevoed met het idee dat je mensen over het algemeen niet moet vertrouwen.

Tsja, en dat alles komt dan naar boven n.a.v. een telefoontje….
Wat te doen/kun je me advies geven?

Dank vast en groetjes,
Melissa

Stel ook een vraag

Opslaan

Het advies

Expert

Gijs Jansen

Acceptatie-therapeut

Hoi Melissa,
Het klinkt inderdaad alsof jullie zoveel mogelijk om de problemen heen proberen te fietsen. Het kan overigens zijn dat je heel direct bent naar anderen toe, maar niet tegen je ouders. De communicatie met ouders is vaak toch anders dan met vrienden.

Het kan zijn dat je ze niet wilt kwetsen of belasten. Het kan ook zijn dat er (gezien het therapeutische proces waar je zus kennelijk in zit) steeds meer aan de oppervlakte komt te liggen. Binnen mijn familie was dat in ieder geval zo (ik heb persoonlijk een soortgelijke situatie meegemaakt), dat de problemen daardoor steeds meer handen en voeten kregen.

Want je schrijft eigenlijk (als ik het goed lees) dat je je ouders met andere ogen bent gaan bekijken door die diagnose. Hierdoor vallen er ongetwijfeld vervelende dingen op die je eerder niet had gezien. Misschien leidt dit ook tot zelftwijfel met vragen als: ‘Ben ik ook zo?’ ‘Moet ik me socialer en flexibeler opstellen?’

Ouders kunnen je als geen ander aan jezelf laten twijfelen. Ik denk dat het goed is om te beseffen dat:

– Jij je vader, je moeder en je zus niet bent (lees deze zin 20x);
– En dat een goede relatie van twee kanten moet komen.

Het lijkt mij verdrietig om te beseffen dat de afstand tussen jou en je ouders zo groot is. Als familielid zit je dan vaak met de handen in het haar omdat niets wat je probeert lijkt te werken. Je kunt proberen om je zorgen zo direct mogelijk uiten. Maar zo te lezen zijn er ook slapende honden wakker gemaakt door de therapie van je zus. Alles komt nu dus pijnlijk aan de oppervlakte te liggen. Dat mag je moeilijk vinden en als pijnlijk ervaren. Het is nogal wat!

Ik hoop dus dat je beseft hoe heftig dit is en dat niet alles alleen maar van jou uit kan komen. Mijn advies is dus vooral dat je ook voor jezelf kiest en niet als enige gaat proberen om de hele familie te redden. Als jij meerdere malen contact hebt gezocht en het niet hebt gekregen, misschien wordt het dan tijd om zelf ook een stapje terug te doen en om wat meer aan jezelf te gaan denken.

Vriendelijke groet,
Gijs Jansen

Meer weten over dit thema? Bekijk Familie

Bevrijd jezelf van oude pijn

Training