Het doet pijn als mijn vriend met anderen flirt

Beste Ursela,
Ik ben 33 jaar. Ik heb sinds 1,5 jaar voor het eerst het gevoel dat ik in een echte relatie zit. Hij is lief, attent, we hebben hele goeie gesprekken, doen leuke dingen etc… Prachtig zou je denken. Ja vaak wel. Maar soms word ik overmand door angst. Bijvoorbeeld als hij vertelt over een jonge stagiaire waar hij een goed gesprek mee had. Of als we praten over flirten.

We spraken over een getrouwde vriend van ons, die af en toe flirt maar toch dol is op en trouw blijft aan zijn vrouw. Ik zei tegen mijn vriend niet te begrijpen waarom die jongen dat doet. Hij vertelde me dat het gewoon een leuk spel is om net even wat langer naar een mooie vrouw te kijken en wachten of zij ook kijkt. Loei-naïef van mij misschien als je 33 bent, maar ik schrok: ‘Doe jij dat dan ook wel eens?’ ‘Ja hoor’, zei hij, ‘maar het stelt niks voor’.

Hij kon zich niet voorstellen dat ik dat nooit doe. Nou echt niet dus. Ik zie wel eens een mooie man, maar meer dan een gedachte ‘wat een mooie man’, gaat het bij mij niet. Het interesseert me niet. En oogcontact hoef ik niet. Flirten is toch als je vrijgezel bent en contact zoekt? Mijn ventje is de mooiste, de liefste, etc. Dus ik voel die behoefte niet. Ik voel op het moment van zo’n gesprek zo’n knoop in mijn maag. Zou het liefste weg willen rennen en heel hard huilen. Ontzettend kinderachtig.

Ik heb altijd geloofd dat ECHTE liefde bestaat. Ik versta daaronder, dat hij mij als zijn prinsesje beschouwt. Hij zegt dat in wezen ook te doen, want hij is bij mij en is nog nooit een vrouw tegengekomen die zo interessant en lief is als ik. ‘Een mooi koppie en een goed gesprek brengen mij niet zomaar van de wijs,’ zegt hij. ‘Dan moeten ze echt wel met meer komen’.

Ik heb vroeger thuis niet veel eigenwaarde meegekregen, dus ik weet wel waar het vandaan komt, maar ik ben al bij zoveel peuten, hulpverleners en zelfs alternatieve genezers geweest dat ik niet begrijp dat ik hier nog steeds zo’n last van heb. Ik heb je andere jaloezie-reactie op deze site gelezen en weet dat ik aan mijn onzekerheid moet werken. Ik doe dingen waar ik goed in ben. Ik ben zelfs gestopt met mijn baan en ik heb mijn eigen werk gecreëerd als zelfstandige. Dat gaat ontzettend goed en ja, mijn eigenwaarde steeg zeker, maar toch…

Zucht.

Ik kan mij soms al druk maken als iemand zegt: ‘Het is wel erg naïef om te denken dat een van jullie over tien jaar niet verliefd op iemand anders zal worden.’ Ik moet er niet aan denken! Dat trek ik nooit! Haha.

Wat moet ik doen om te geloven dat ik het voor hem ben, ondanks zijn behoefte aan flirten (wat overigens nooit verder gaat dan kijken). Overigens is hij ook veel te eerlijk en heeft hij wel eens verteld dat als mannen naar vrouwen kijken zij ook in een flits aan seks denken. Verschrikkelijk! Inmiddels heb ik dat wel een plekje gegeven na vele discussies. Het zal wel zo zijn. Maar die pijn, daar zou ik wel eens van af willen en dat is eigenlijk mijn vraag: HOE???

Groeten van Roosje