Als alleenstaande werkende moeder ben ik chronisch overbelast

Beste Jose,
Allemaal paradoxen kom ik tegen in je verhaal, zoals zo vaak gebeurt in de balans tussen werk en privé. Werken met plezier (levert energie op) – maar wel noodgedwongen voltijds (kost energie). Keuzes vanuit liefde en vrije wil – maar toch is er geen keuze en vrijheid om te studeren en een beter betaalde baan te vinden. Het blijft balanceren in deze fase en het is een dunne lijn. Er moet niets misgaan, zo lijkt het.

In het model dat ik ontwikkelde voor moeder zijn en carrière maken heb ik 4 cirkels gerformuleerd die allemaal van belang zijn om ‘de boel’ toch in balans te houden, ondanks de drukte. Sociale omgeving (bij jou mantelzorg), Gezin en moederschap (alleen verantwoordelijk voor de zorg voor jouw kinderen), Professionele ambitie (leuk werken, maar liever nog beter betaald werk) en… de Ik-cirkel. Bij jou is de laatste cirkel waar het over jouw-eigen-zelf-ik gaat even stil. Omdat je die als sluitpost beschouwt. Maar de tijd die je voor jezelf maakt en invoegt in je dagelijkse leven noemen wij time-in. Jose-tijd, iedere dag een paar druppels.

Of je nu wel of niet tijd gaat krijgen door een beter betaalde baan, wel of niet je kinderen meer meeverantwoordelijk laat zijn voor het reilen en zeilen in jullie gezin, of je nu wel of niet keuzes gaat maken in jouw bijdrage bij mantelzorg, het gaat er nu om dat je op de spaarzame momenten (hoe klein ook) meer tijd aan jezelf besteedt, time-in organiseert en daarvan oplaadt.

Ook daar de paradox – zo lijkt het. Want time-in lijkt tijd te kosten. Maar niets is minder waar, want het rendement van de energie die je in jezelf steekt levert aan de andere kant weer veel meer moeiteloosheid op. En dat is de KUNST!

Van harte succes gewenst,
Caroline Serré