. Jij was thuis sinds de biopsie bevestigd had dat er iets helemaal niet koosjer was aan die vreemde schaduw op de longfoto. Je voelde je eigenlijk heel goed, zei je, en toen je glimlachte brak de zon door als altijd. We aten steenzure incabessen bij de thee in plaats van koekjes, want je was vastbesloten beter te worden. Pas tegen de avond fietste ik naar huis.
Er waren jaren voorbijgegaan zonder dat we hadden afgesproken. Want zo gaat dat: je komt elkaar tegen in het wild, je hart springt op, je verlangt naar meer tijd samen, voorbij de opgewonden lach van het vrolijke onverwachte weerzien, je trekt agenda’s, er komt iets tussen, de een of de ander verzet de afspraak, de maanden vliegen voorbij. Het leven komt ertussen.
Nu hadden we eindelijk tijd. We zagen elkaar een paar keer kort achter elkaar; gretig, als om iets in te halen, ik vastbesloten om je nooit meer los te laten. Een halfjaar later was je dood.
Waarom zijn we met onze miljoenen jaren evolutie nog altijd niet in staat om het meest basale te beseffen: dat het leven eindig is? Waarom maken we plannen voor later, denken we dat we altijd nieuwe kansen krijgen, dat er vanzelf een moment komt voor alle dingen die we dolgraag willen maar die nu even niet zo handig uitkomen? ‘We weten allemaal dat we doodgaan,’ schrijft redacteur Dagmar van der Neut. ‘En toch handelen we daar meestal niet naar; we rommelen maar wat aan en laten de dagen voorbijglijden.’ Zo is het precies. Het probleem is dat we denken dat we tijd hebben.
Pas in de schaduw van de dood zien we het leven soms even zoals het werkelijk is: een magistraal akkoord zonder begin of einde, waar wij met onze kleine mensenlevens alleen even doorheen warrelen als stofjes in een baan van zonlicht. Wat doen we met die korte tijd? Is dat niet de enige vraag die er echt toe doet?
Lieve Annelies. Ik zou je graag vertellen dat we de dingen een stuk beter aanpakken hier beneden, sinds jij er niet meer bent. Dat we ons niet meer gek laten maken, dat er geen dag meer voorbijgaat zonder dat we voluit lachen of hardop huilen, dat we alle reizen zijn gaan maken waar jij geen tijd meer voor had, dat we geen minuut meer verspillen aan gepieker en getob.
Ik wou dat het waar was. We doen ons best, zullen we het daarop houden?
