Ik zag het niet in één keer, dus ik tuurde de rijen systematisch af. Net voordat ik scheel begon te zien zag ik hem. Ik plaatste het op Twitter en Facebook en in no time stroomden er reacties binnen in de stijl van: ‘8 seconden!’, ‘Makkie, ik zag het meteen’, ‘3 seconden!!’ ‘Wat zegt dat nu over mij?’
Ik had die C niet zo snel gezien als veel van mijn volgers. Maar wat ík dan wel weer meteen zag, was dit: een stroom hunkerende ego’s. Ach, wat kunnen volwassen mensen toch kleine kindertjes zijn, gulzig verlangend naar bevestiging dat ze knap en bijzonder zijn. Wie weet heeft u het zelf ook gevoeld: ha, ik zag hem meteen, dat is dan zeker wel heel goed van mij, hè? Of misschien zag u hem niet, maar dan dacht u vast: ach, weer zo’n stom testje.
Iedereen wil dolgraag bijzonder zijn. Ieder wissewasje, ieder plaatje en testje op internet wordt gretig aangegrepen: scoor ik goed? Wat had jij? Wat zegt dat over mij? We willen al onze bijzonderheden kennen en koesteren. U hoeft zich er niet voor te schamen, want het betekent allemaal enkel dat u een gewoon mens bent, net als iedereen. Het is een heel begrijpelijk verlangen. Het is het verlangen van ons allemaal.
En dat is dan meteen ook het slechte nieuws: waarschijnlijk bent u niet heel bijzonder. De meeste mensen zijn nu eenmaal gewoon. Alleen al die tomeloze aandacht voor je eigen bijzonderheid is doodnormaal. Zelfs als u die behoefte niet herkent bij uzelf, dan zit u nu vast te denken: ha, ik heb dat niet, ik ben lekker heel anders dan al die mensen met hun egootjes. Als u zo denkt, join the club: dat is namelijk óók een typische ego-gedachte.
Ik merk dat ook weleens als ik een lezing geef. Toen ik bijvoorbeeld een keer uitlegde dat we bepaalde onbewuste processen niet goed bij onszelf kunnen waarnemen, vroeg een deelnemer: ‘Zijn er ook individuele verschillen tussen mensen in hoe goed ze dat kunnen?’ Misschien ben ik een cynicus, maar dan denk ik direct: o jee, weer zo eentje die nu denkt dat ie dat beter kan dan anderen. Terwijl ik juist iets wilde uitleggen over een algemeen menselijk kenmerk dat we allemaal hebben. Er zijn zelfs weleens deelnemers die zeggen: ‘Fascinerend hoor, dat mensen zo in elkaar zitten – maar bij “mij persoonlijk” werkt het anders.’
Eigenlijk heel jammer, want zo mis je de kans om iets over jezelf te leren. Je leert jezelf niet beter kennen als je steeds op zoek bent naar die dingen waarin jij bijzonder, anders, of beter bent. Juist omdat we allemaal zo gewoon zijn, leer je veel meer over jezelf als je ervan uitgaat dat je net zo bent als iedereen.
