Leven met dwang

Het moment waarop ik besefte dat ik hulp nodig had, herinner ik me nog goed. Ik zit op de grond bij de openstaande voordeur van mijn appartement en schijn met een zaklamp onder de deur.

Een paar weken eerder heb ik mijn gang en voordeur laten schilderen, en daarbij zijn verschillende fouten gemaakt. En die kan ik niet loslaten – ze zijn een obsessie geworden.

Elke avond loop ik minstens tien keer van de bank naar de gang, om daar met hartkloppingen van de stress telkens een ander euvel te bestuderen. De oneffenheden in de deur, doordat ze na het schuren een te dunne verflaag hebben gezet, dat ene stukje muur dat ze zijn vergeten, een siliconenrand met lelijke bobbels erin.

‘Nu moet je ophouden,’ spreek ik mezelf na een paar keer toe, waarna ik weer plaatsneem op de bank. Maar het blijft knagen en in gedachten zie ik weer een andere onvolkomenheid. Nog één keer kijken dan, misschien is het minder erg dan ik denk. En zo gaat het maar door, de hele avond lang.