Waarom vergeten we onze eerste herinneringen?

In mijn vroegste herinnering zit ik in een zandbak. De zon schijnt en projecteert schaduwen op het zand. Als ik de schaduw probeer te pakken en wat zand omhoog gooi, verandert het patroon. Ja! Dat is mooi! Nog een keer!

Terugredenerend moet ik een jaar of drie ­geweest zijn toen ik in die zandbak zat. Een ­gemiddelde score. De meeste mensen dateren hun vroegste herinnering namelijk rond hun derde of vierde jaar. Eigenlijk is dat gek. Het geheugen van kleine kinderen lijkt toch al prima te werken. Moeiteloos babbelen ze over wat ze maanden geleden hebben meegemaakt. Ze komen met details die je zelf al lang weer was vergeten, en onthouden precies bij wie ze in de supermarkt om een plakje kaas kunnen bedelen. Hoe kan dat? Hoe is het mogelijk dat ons brein, dat in de eerste jaren bijna vier keer zo groot wordt, kennelijk toch niet in staat is om gebeurtenissen voor eeuwig op te slaan? Waarom vergeten we integraal de eerste belangrijke jaren van ons leven?

Dekmantelherinneringen

Een van de eersten die zich boog over kinderlijk geheugenverlies, was Freud. Infantiele amnesie noemde hij het. Volgens Freud is het vergeten van jeugdherinneringen functioneel: het zorgt ervoor dat pijnlijke