Wees je eigen gids: 50 vragen die iedereen zichzelf zou moeten stellen

Ach God, daar lig je…’ zei mijn moeder, toen we om het muurtje waren gelopen waarachter oom Ruud in een kist was opgebaard. Mijn tante, mijn ouders en ik, we stonden met zijn vieren om hem heen. Geen van allen wilden we in deze scène zitten, in deze film, maar we kwamen er niet onderuit: oom Ruud was echt dood. De hersentumor had zijn verwoestende werk razendsnel gedaan. De verwarring in zijn hoofd, zijn benen die zich niet meer lieten sturen, zijn lijf dat maar dikker en dikker werd – per dag leverde hij een stukje van zichzelf in. We hadden hem voor onze ogen zien verdwijnen. Het was niet bij te houden geweest.

Mijn vader was plechtig toen we daar bij de kist stonden. Hij vouwde zijn handen, sprak met ingehouden stem. ‘Bedankt dat ik je heb mogen kennen, broertje. We hebben het mooi gehad samen. Jij hebt echt geleefd, jongen. Ik hoop je ooit nog eens te zien.’ Ik slikte. Mijn vader ook, zag ik.

Ik wist wel wat doodgaan was, maar oom Ruuds overlijden was anders. Het was voor het eerst dat ik ten volle besefte: het kan echt zomaar voorbij zijn. Het leven is niets anders dan een x-hoeveelheid tijd die zonder waarschuwing vooraf kan worden beëindigd.

Totale ontnuchtering volgde: als het dan zomaar voorbij kan zijn, dan maakt niets toch nog verschil? Wat zou ik me nog druk maken over succes en salaris, over ruzies en ruzietjes, pijnen en pijntjes? Ik zag mensen over straat lopen en stelde me voor hoe ze eruit zouden zien in hun kist, expressieloos en wel. Wat dachten ze wel, dat ze onsterfelijk waren?! Waar maakten ze zich allemaal druk over? Ga eens op Jupiter staan, mensen! De aarde is niets meer dan een toevallige samenklontering van atomen die ooit uit de zon zijn gespuugd; het leven op aarde is slechts een toevallige, tijdelijke aangelegenheid en over vier miljard jaar sterft de zon, omdat alle sterren altijd zullen sterven. Dus what the heck?