Een volleybal als beste vriend. Dat is het geval in de film Cast Away – een moderne variant op het verhaal van Robinson Crusoe.
De film vertelt het verhaal van een man die na een vliegtuigongeluk in zee belandt en aanspoelt op een onbewoond eiland. Aanvankelijk is hij ervan overtuigd dat hij snel zal worden gevonden, maar naarmate de weken verstrijken, verliest hij alle hoop. Van een aangespoelde volleybal creëert hij Wilson – hij tekent er een gezicht op, een bos takken doet dienst als haar. Zo heeft hij iemand om tegen aan te kletsen, iemand aan wie hij zijn verhalen, angsten en verlangens kwijt kan. Wilson wordt de steun en toeverlaat van deze moderne Robinson. En ja, het is een film, maar ook als kijker ga je een beetje van Wilson houden.
De vriendschap met een volleybal illustreert hoe diep onze behoefte aan contact met een ander is. Zo diep dat we desnoods een persoon creëren, verzinnen, wanneer we niemand anders hebben. De oorzaak van die behoefte is dat we voor onze overleving afhankelijk zijn van anderen om ons heen. In materieel opzicht – voor voeding en bescherming –, maar ook in emotioneel opzicht. Een mens is nu eenmaal een sociaal
