Hij staat er al als ik uit de metro kom. ‘U herkende me direct,’ zal hij later zeggen, licht verwijtend. En ik antwoord dan niet dat hij toch ook stond waar hij had gezegd dat hij zou staan, daar naast dat middeleeuwse torentje in de Frankfurter universiteitswijk. Want het is waar, ik pikte hem meteen uit de massa. Die voorovergebogen houding, de manier waarop hij de armen stijfjes gebogen houdt; Helmut Dubiel (61) oogt onmiskenbaar als parkinsonpatiënt.
Bevrijd jezelf van oude pijn
- Ontdek hoe oude ervaringen nu nog meespelen in je keuzes en gedrag
- Verwerk je mentale pijn met bewezen effectieve technieken
- Ervaar meer innerlijke rust, zelfvertrouwen en vrijheid
69,-
En daar heeft hij grote moeite mee. Zoals hij het verwoordt in zijn boek Het gebeurt allemaal in mijn hoofd, dat deze maand in Nederland verschijnt: ‘Vijftien jaar geleden “had” ik de ziekte. (…) Nu steeds minder mensen in staat zijn de ziekte te scheiden van mij als persoon, heeft de ziekte mij.’ De buitenwereld ziet hem niet meer in de eerste plaats als de hoogleraar sociologie die hij nog altijd is, maar als gehandicapte.
Ik niet, had ik me voorgenomen. Helmut Dubiel is een intellectueel van naam, die een persoonlijk getoonzet boek heeft geschreven over de schaduwzijden van de medische technologie. Bij zo iemand kijk je toch makkelijk door de symptomen heen? Dat dat lastiger ligt, besef ik al als hij me van
